Misión New Horizons, Plutón de cerca

Tamén hai montes de 3.500 metros. Creen que pode estar formado por xeo de auga. E é que, aínda que na superficie de Plutón hai moito xeo de metano e nitróxeno, estes non son tan fortes como paira formar montañas. O xeo de auga á temperatura de Plutón é como una pedra. Estímase que os montes non superan os cen millóns de anos. “É una das superficies máis novas que vimos xamais no Sistema Solar”, sinalaba Jeff Moore, membro do Grupo de Xeoloxía, Geofísica e Imaxe da misión New Horizons.

A presenza destas características na superficie de Plutón supón una actuación xeolóxica. “Paira iso o interior ten que ser bastante caloroso —di Arregi— e non sabemos cal é esa fonte de calor. Ao ser un corpo pequeno non pode ser influenciado pola gravidade. Quizá a fonte sexa a radioactividade, non está limpa”. Con todo, ao ser un corpo tan pequeno, é curioso. “É menor que a Lúa e nela non hai ningunha actividade xeolóxica nin ningunha outra. En Plutón hai algo. É sorprendente”.

Karon ten un polo escuro. No centro pódense ver cantiis e depresións. E no bordo inferior e dereito uns cráteres e un canón xigante, máis longo e profundo que o Gran Canón de Arizona. Ed.: PLATAFORMA/JHUAPL/SWRI.

New Horizons tamén enviou una imaxe das pequenas lúas Nix (arriba) e Hidra (abaixo). Estix e Zerberorena enviaraas máis adiante. Ed.: PLATAFORMA/JHUAPL/SWRI.

E parece que a maior lúa de Plutón, Karon, tamén ten actividade xeolóxica. Os investigadores quedáronse sorprendidos porque hai moi poucos cráteres e os que hai parecen moi novos. E hai un par de canóns xigantes, o maior é máis longo e profundo que o Gran Canón de Arizona. “Son cuestións sorprendentes, xa que son corpos pequenos e están compostos maioritariamente por elementos lixeiros. Pero, quizais, tamén tiñamos prexuízos. Imaxinabamos algo conxelado, todo frío, todo lento e sen grandes cambios. Pero a natureza a miúdo sorpréndenos”.

En canto á composición, non houbo moitas sorpresas. “De momento non se viu ningún asunto especial, atopouse o que se esperaba. Pero é destacable a atmosfera, porque é maior do que se pensaba”, afirmou Arregi.

Os astrónomos detectaron que na rexión de Tombaugh o xeo móvese. Crese que poden ser glaciares de nitróxeno. Ademais do xeo de nitróxeno, o espectrómetro LEISA de New Horizons detectou a abundancia de xeo de monóxido de carbono e metano nesta rexión. A zona do lóbulo esquerdo do “corazón” foi denominada Llanada Sputnik. Ao sur da comarca de Tombaugh atópanse os montes Norgay e Hillary. As máis altas teñen uns 3.500 metros e crese que están formadas por xeo de auga. Ed.: NASA/JHUAPL/SWRI/Herobrine.

A sete horas do seu paso por Plutón, a dous millóns de quilómetros, New Horizons sacou esta imaxe. Vese a luz solar reflectida polas partículas atmosféricas de Plutón. Os astrónomos sabían que Plutón tiña atmosfera, pero grazas a esta imaxe puideron velo. E aclararon que é moito maior do que esperaban: Ten uns 160 quilómetros, cinco veces máis do esperado, e viuse tamén estruturado en capas. Ed.: PLATAFORMA/JHUAPL/SWRI.

Nas horas que estivo preto de Plutón, New Horizons recibiu moita información. E todo isto tardará uns 16 meses en chegar á Terra. “Despois virá a fase de estudo, que tamén se alargará uns anos”, explica Arregi. “Con todo, si hai algo sorprendente ou curioso, pronto o saberemos”.

“Desde o punto de vista tecnolóxico, a importancia da misión é enorme”, afirma Arregi. Pero tamén subliñou a importancia de “todo aquilo que contribúa a coñecer o noso sistema solar. E coñecer tamén aquilo relacionado coa metafísica, a nosa orixe. Ver estas cousas dá una visión xeral que pode mesmo cambiar a mentalidade humana. Creo que abrir novos camiños sempre fai que a mentalidade da sociedade sexa máis aberta”. Doutra banda, “ser tan exitoso, chegar ben até alí, e enviar imaxes como esta, etc. Isto seguramente dará forza a este campo da ciencia. E iso tamén é importante”.

De face ao futuro, os obxectivos están aínda por concretar, pero a intención é analizar algún outro corpo do cinto de Kuiper. “Iso tamén vai ser moi interesante –di Arregi–, porque iso tamén vai cambiar a imaxe actual destes corpos”.

Camiño de nove anos e medio

New Horizons foi lanzado o 19 de xaneiro de 2006 desde Cabo Cañaveral (Florida) coa máxima velocidade de fuga conseguida: 16 km/s (58.536 km/h). En 2007 pasa xunto a Júpiter e coa súa forza de gravidade aumenta a velocidade en 4 km/s. Así, New Horizons tardou tres anos menos en chegar a Plutón que a velocidade inicial. Paira aforrar enerxía, no mesmo ano 2007 introduciuse no fogón até 2014.

Ed. PD-USGoNASA

O día 14 de xullo de 2015, ás 13:49, a sonda chegou máis preto de Plutón, a 12.500 quilómetros. Despois, ás 14:04 pasou preto de Karon, aínda que quedou moito máis lonxe que en Plutón, a 29.000 quilómetros. A continuación deseñouse o percorrido paira pasar pola sombra de Plutón e Karón. Deste xeito podería estudar as súas atmosferas. Durante este tempo os membros da misión non tiveron coñecemento da sonda. Chamou á súa casa ás 2:53 paira dicirlle que todo foi ben.