Nanotubos limpadores, nanotubos baratos

2001/03/12 Roa Zubia, Guillermo - Elhuyar Zientzia

• Materialak
• Ingurumena

No campo dos novos materiais asignáronse numerosas aplicacións aos fulerenos expostos hai anos. Ademais, estas aplicacións son cada vez máis detalladas. Son dous os factores que contribúen a este novo camiño. Por unha banda, o propia enxeño dos científicos é de gran orixinalidade, xa que os novos usos que poden ter estas moléculas en campos imprevistos están a inventarse constantemente. Doutra banda, están a desenvolverse métodos máis baratos de sínteses de fulerenos e nanotubos.

Os fulerenos son moléculas en forma de balón formadas por carbono. Cando se dá forma cilíndrica ao mesmo material créanse nanotubos. Pódense utilizar outros materiais paira a fabricación de nanotubos. Todas estas moléculas teñen a capacidade de facer de gaiola e, por tanto, as aplicacións que se lles inventaron dependen do que poden atrapar no seu interior.

Na páxina web da revista Nature esta semana deuse a coñecer a aplicación que pode resultar de gran interese paira o mundo industrial. Richard Long e Ralph Yang, científicos da Universidade de Michigan, afirmaron que os nanotubos poden limpar as dioxinas. As dioxinas son contaminantes perigosos. Algunhas son cancerígenas e outras teñen efectos importantes sobre os sistemas hormonais e inmunológicos. Na maioría dos países a produción de dioxinas foi sometida a restricións estritas, pero non é suficiente paira preservar o medio ambiente.

Os nanotubos teñen buracos de tamaño suficiente paira permitir o paso de gases. Pode comportarse como un grafito poroso. Se o gas pasa polas confusións, as moléculas de dioxina quedarían trabadas e os gases emitidos serían limpos. Con todo, paira o seu uso industrial será necesario atopar una vía paira facer os nanotubos baratos.

Condutores nanoscópicos

Os nanotubos son condutores eléctricos que forman un material moi resistente. Por iso, os científicos, tendo en conta o seu tamaño, consideraron que se trataba dun material idóneo paira o cableado de chips.

O método habitual de fabricación de nanotubos é a xeración de corrente eléctrica entre dúas electrodos de carbono. Trátase dun método moi eficaz, pero adoita presentar grandes dificultades paira levar as moléculas xeradas a lugares adecuados. A solución sería crear directamente o nanotubo dentro do chip.

Sábese que si se consegue liberar una capa plana de semiconductor do soporte inferior, redondearase por si mesma. Oliver Schmidt e Karl Eberl, físicos do Instituto Max Planck de Stuttgart, descubriron que este efecto se pode utilizar paira fabricar nanotubos. Algúns compostos químicos poden liberar a capa inferior dun semiconductor e a capa superior formar un nanotubo. Ademais, cambiando os compoñentes da capa, pódese controlar o diámetro do tubo. Os científicos quedaron sorprendidos porque era una idea tan sinxela que antes non se ocorreu a outra persoa.