Herba mucosa, planta insectívora

1994/05/01 Terés, Joxepo Iturria: Elhuyar aldizkaria

• Botanika

Dentro de este xénero de pingüicula coñécense unhas 30 especies. Oito delas atópanse en Europa, con tan só 3 especies en Euskal Herria. A especie máis distribuída é a Pingüicula grondiflora. A herba mucosa tivo que desenvolver sistemas moi curiosos paira alimentarse e grazas a esta evolución, moitos pequenos insectos quedan adheridos aos sistemas especiais de captura das súas follas.

O brillo das follas atrae aos insectos e cando se colocan na pel quedan adheridos, xa que o desexo de escapar impídelles aínda máis as outras glándulas adxacentes (as glándulas corruptas). A dixestión dos insectos realízase grazas aos seus diferentes glándulas, para o que se enrolan as follas da herba mucosa. Trátase dun proceso de planchería que transcorre entre 3 e 4 días, no que as follas se expanden rapidamente e sobre elas aparecen restos de insectos. As follas renóvanse constantemente cunha duración de 5-6 días.

A herba medular, desde o nivel do mar até a cima, en turberas, muros e noiros acuosos e mananciais. A floración prodúcese entre abril e xullo dependendo da altitude. Pequena planta en forma de roseta, de follas alargadas, de cor verde pálido. As flores adoitan ser lilas e as gargantas coloreadas de branco cun espolón traseiro longo.

Esta planta foi utilizada como herba medicinal e ten diferentes propiedades. Entre os medicamentos que contén a mucosa herbácea destacan os ácidos orgánicos, minerais, sustancias espasmolíticas e a labenzima.

Tras triturar as súas follas adóitanse colocar sobre feridas recentes. Tamén coa intención de curar a "sarna". A súa raíz utilízase tamén como emplasto paira reducir a dor causada pola "ciática" e curar as interrupcións dos nenos. Din que o zume das follas cura rapidamente as enfermidades das raíces bovinas. E despois de triturar as raíces e as follas á vez, utilízanse paira tinguir o pelo de amarelo.