Superficie da Miranda

1988/10/01 Elhuyar Zientzia Iturria: Elhuyar aldizkaria

• Astronomia

O xeo daría á superficie de Miranda o seu aspecto roto e traballado. Segundo o físico Steven Croft da universidade de Arizona, esta peculiar forma de xeo formouse cando naceu Miranda.

Hai dous anos e medio, as imaxes emitidas pola sonda espacial Voyager 2 cativaron aos planetólogos. A superficie de Miranda está chea de restos de tectónica e de actividade volcánica. Isto é totalmente sorprendente, xa que Miranda é moi pequena (de 450 km de diámetro) e non ten o tamaño suficiente paira dispor da calor interior necesario paira producir estes fenómenos. A Miranda requiría dun mundo geológicamente morto e cheo de cráteres de impacto.

Voyager mostrou outra imaxe. Miranda ten cráteres, pero na súa totalidade a superficie de Miranda é una estraña mestura de fenómenos xeolóxicos. Esta lúa está rozada por unha gran rede de canóns. Os canóns teñen entre 30 e 40 km de lonxitude e entre 3 e 5 km de profundidade. Por outra banda, os fondos dalgúns cráteres de impacto están cubertos por unha estrutura magmática que pode representar o vulcanismo.

Segundo Croft, paira explicar estas estruturas non hai que recorrer ao vulcanismo nin á tectónica, xa que se poden expresar con xeo.