Medicalización: evitar ou provocar a enfermidade?

2010/02/01 Mariñelarena, Eulali - Familia-medikua | Balagué, Laura - Erizaina | Idarreta, Ina - Familia-medikua Iturria: Elhuyar aldizkaria

• Osasuna
• Medikuntza

(Foto: © Sebastian Dubida/123rf.com)

A definición da enfermidade é esvaradía e cambiante en función dos aspectos socioculturais e do desenvolvemento económico e científico. Na actualidade, a saúde, máis que un dereito, é considerada como una capacidade de consumo.

En 2002, a revista British Medical Journal, baseándose nos resultados dunha votación entre os lectores, publicou "o vinte primeiros da lista de non enfermidades", entre os motivos das consultas médicas máis habituais; e, entre outros, o aburrimento, a tenrura e a calvicie apareceron como enfermidades.

R. Moynihan, na sección Disease Mongering de Plos Medicine, realizou a relación entre a medicación e os inventos de enfermidades a través de cinco apartados:

· Converter os sucesos naturais da vida en problemas médicos (embarazo, menopausa, morte...)

· Converter os problemas persoais ou sociais en problemas médicos (vincular a vergoña coa fobia social, por exemplo)

· Sobreimportancia á frecuencia dos síntomas (debilidade eréctica, andropausia...)

· Sobreimportancia de síntomas leves (intestino irritante...)

· Converter o risco en enfermidade.

Isto último cobra especial importancia á hora de explicar a medicalización. O risco, é dicir, a mera relación estatística entre un factor de risco e a enfermidade, considérase una enfermidade preexistente. Como consecuencia diso, as accións preventivas dirixidas á poboación sa ampliáronse notablemente e arraigouse na sociedade a lema "polo si ou polo non mellor previr". Comprender as enfermidades dunha maneira tan ampla supón atrapar a cada vez máis persoas sas no armazón armamentístico do diagnóstico, o que aumenta as intervencións.

Proba diso é o tratamento con hormonas menopáusicas e os medicamentos utilizados habitualmente paira evitar a osteoporose ou reducir o colesterol, así como o uso de probas excesivas nos procesos de diagnóstico e observación. Como exemplo diso, a realización da proba de PSA, por exemplo, aínda que non demostre que diminúa a mortalidade por cancro de próstata.

Este intervencionismo, ademais dos tres niveis de prevención xa coñecidos, xerou o concepto de prevención en cuarto nivel, co fin de protexer aos usuarios dos efectos adversos que o propio sistema sanitario produce.

Protagonistas

A medicalización ten moitos protagonistas. Una industria farmacéutica. Uno dos principais obxectivos desta industria é obter os maiores beneficios posibles, e tendo en conta que o número de pacientes que teñen a posibilidade de pagar medicamentos no mundo é relativamente pequeno, a mercadotecnia diríxese aos que están sans, facéndolles sentir que necesitan atención. Como consecuencia, o mercado de medicamentos paira a prevención está a crecer. Paira lograr este obxectivo, a industria implica aos líderes de opinión (sociedades científicas, asociacións de pacientes, medios de comunicación), teoricamente “a cambio de nada”.

Os gobernos e as políticas sanitarias tamén teñen moito que dicir. A administración sanitaria ten como misión detectar as necesidades terapéuticas dos pacientes, definir as súas políticas e liderar as mesmas, pero a miúdo preséntallenos como un sistema que depende da defensa dos intereses das innovacións tecnolóxicas ou dos grupos de presión, e ás veces tende a aceptar intervencións que non demostraron un equilibrio claro entre danos e beneficios.

En canto aos medios de comunicación, é evidente que as noticias sobre saúde véndense perfectamente. Con todo, tenden a aumentar os síntomas e as accións para que sexan máis rechamantes, desfortaleciendo a promoción de medidas básicas saudables.

Os profesionais sanitarios, por suposto, son un alicerce fundamental, un obxectivo indiscutible da industria. Axentes medicalizadores, conscientes ou inconscientes, así como vítimas. Responsables en gran medida da innovación e intensificación das intervencións.

Por último, non podemos esquecer aos clientes ou usuarios. Estamos ante un novo perfil de usuario con moita información, coas súas vantaxes e riscos. A información que recibe o usuario non é neutra e é o foro ideal para que grupos de presión incorporen os seus produtos. Esta cultura de consumo actual escoita con naturalidade, ás veces e con alegría ou con ganas, moitos das mensaxes difundidas pola industria farmacéutica, convencidos de que a solución é medicamentos paira case todos os procesos.

Por último, poderiamos dicir que non parece que vaiamos polo camiño adecuado, polo que habería que reflexionar sobre si este modelo é sustentable social ou economicamente. Todos os axentes temos algunha responsabilidade. A Administración debería abordar una política que fomente a autonomía, a capacidade de decisión e a asunción dun risco mínimo, eliminando ou reducindo as cuestións de medicalización. Os medios de comunicación tamén poden traballar positivamente na educación paira a saúde, difundindo medidas de autocuidado e mensaxes a favor do bo uso dos servizos. Os profesionais, como indica o médico Gervas, deberiamos ofrecer a máxima calidade, coa mínima intervención e o máis cerca posible dos pacientes. Nesta tarefa poden ser de axuda utilizar un método baseado na evidencia e practicar o medicamento tendo en conta a participación do paciente. En canto aos usuarios, deberían recuperar a responsabilidade do binomio saúde/enfermidade, aprender a aceptar a incerteza e recoñecer que o medicamento e a tecnoloxía non son capaces de resolver todos os problemas.

Frase de Skraben paira a última reflexión:

"A propia vida é una enfermidade asasina. Contáxiase sexualmente, hai que aprender a utilizala e explotala de forma integral, e paira iso é necesario saber con sentido común á hora de medir e seleccionar entre os riscos máis sustentables e insustentables".