Mario Baibich: "Non pensaba que tivese una transferencia tecnolóxica tan rápida"
Mario Baibich: "Non pensaba que tivese una transferencia tecnolóxica tan rápida"
Paira iso, primeiro hai que saber que é a magnetorresistencia. Chámase magnetorresistencia á variación da resistencia eléctrica que se produce nos materiais debido a un campo magnético. A gigantesistencia magnética é a magnetorresistencia na que os sistemas nanoscópicos, é dicir, os de espesor aproximado de 3 ou 4 átomos, mostran una orientación magnética paralela ou antiparalela das capas. Cando a orientación entre capas é antiparalela, a resistencia adoita ser elevada. Cando a orientación das capas é paralela, baixa. Esa é a base da magnetorresistencia xigante.
Na actualidade, os discos duros que conteñen ordenadores, cámaras, ipod e aparellos deste tipo funcionan cunha magnetorresistencia xigante ou a súa derivada. De feito, coa axuda da xigantesca magnetorresistencia conséguense superficies cada vez máis pequenas paira almacenar información.
No futuro, é posible que os computadores traballen con memorias RAM non volátiles. Estas memorias mostran inmediatamente ao acender o computador a mesma pantalla que deixaron cando se apaga o computador. Isto, loxicamente, cambiaría a forma de traballar cos computadores. E é que actualmente hai que seguir un proceso paira conectar e desconectar o computador. Ademais, ao apagar o computador, a memoria tamén se apaga.
Hai uns anos estableceuse un límite, o límite superparamagnético. É o límite no que os aparellos se apagan por si mesmos. Superamos esta barreira con varios trucos de enxeñaría e fabricamos dispositivos que non perdían información. Con todo, falar de fronteiras é moi perigoso.
Non creo que se poida reducir moito máis o tamaño. E é que traballamos en moi pequenas dimensións. Actualmente traballamos cun centenar de átomos. Con todo, si nalgún momento conseguísemos gravar toda esta información nun só átomo, isto sería traballar no límite máximo.
Desde 1988, todos os fabricantes de discos duros traballan coa tecnoloxía da gigantesistencia magnética. Na actualidade, algúns traballan cunha derivada propia. Sen dúbida, esta tecnoloxía é utilizada por todos os computadores. Mesmo se visitamos a frutería, o seu computador traballa cunha magnetorresistencia xigante. Esta tecnoloxía tivo un gran éxito e aplícase a millóns de computadores en todo o mundo.
Si, pois. Neste sentido está a investigarse tanto no meu laboratorio da Universidade Porto Alegre de Brasil (Universidade Federal do Río Grande do Sul) como no laboratorio do Grupo de Magnetismo da UPV. Estaría relacionado coa gravación baseada na polarización da corrente eléctrica. A clave está na construción dunha memoria sen aspectos móbiles. De feito, o límite deste tipo de memorias é inferior ao das actualmente producidas. No entanto, xérase debate á hora de determinar a velocidade á que se traballa con este tipo de ferramentas.
Elaboráronse e seguiranse fabricando once ferramentas que funcionan baixo o mesmo principio que a gigantesistencia magnética.
Por exemplo, IBM apostou por este tipo de memorias e utiliza microhilos nas gravacións. Por exemplo, IBM apostou por este tipo de memorias e utiliza microhilos paira facer gravacións en lugar de discos duros.
Séntome totalmente premiado. Eu mesmo mediu por primeira vez o efecto da magnetorresistencia xigante. Obtiven moitos resultados, pero dalgunha maneira non me creron na primeira... Detrás de todo isto hai una historia completa. A verdade é que con eles me sento totalmente premiado. O premio Nobel recíbeno un máximo de tres investigadores, que neste caso foron premiados polo director do laboratorio.
A verdade é que non hai moito. Cando realizamos as primeiras medicións, sabiamos que tiñamos algo importante entre mans. Pero en absoluto pensaba que ía ter una transferencia tecnolóxica tan rápida. Nunca pensei que chegariamos á maioría das casas do mundo. Pensabamos que era una investigación académica básica. O noso traballo atraeu, entre outras cousas, a atención dunha entidade no ámbito das gravacións magnéticas en televisión de alta definición. Pero nunca imaxinariamos que se ía a expandir tanto.
Cando estabamos a facer aquel descubrimento, vimos que era importante, pero non outro. Ao ser un resultado novo, sabiamos que era importante pero non tiñamos una visión da medida.
O descubrimento do GMR supuxo una auténtica revolución no campo da gravación e o almacenamento magnético. Na actualidade preténdese estender a investigación do GMR a outros materiais ou sistemas. Por exemplo, traballouse moito en sistemas nanogranulares.
Efectivamente. Na Universidade Porto Alegre de Brasil estamos a investigar materiais con magnetorresistencia xigante (materiais pseudogranulares), en xeral, e no Grupo de Magnetismo da UPV, dirixido por Julián González, investigan os microhilos realizados con estes materiais (aliaxes de cobre e cobalto). Observamos que nos nosos materiais producíase una composición periódica do cobalto. Isto non se corresponde co que ocorre nos sistemas convencionais GMR. Pero descubrimos que nas microhablantes que estudaba o equipo de investigadores da UPV tamén ocorría o mesmo. Por tanto, debemos agora tentar adiviñar como podemos entender desde esa composición periódica a gigantesistencia magnética. Isto pode ser importante paira entender o mecanismo dos sistemas GMR diferentes aos que atopamos en 1988.
Buletina
Bidali zure helbide elektronikoa eta jaso asteroko buletina zure sarrera-ontzian