Lorentz, Hendrik Antoon

1995/08/02 Azkune Mendia, Iñaki - Elhuyar Fundazioa | Kaltzada, Pili - Elhuyar Zientziaren Komunikazioa

• Biografiak

(1853-1928)

Físico holandés nado en Arnhem en 1853. Desde mozo deu a súa benvida á investigación e ás ciencias. Se doctoró en física na Universidade de Leiden e regresou á mesma paira ensinar física teórica en 1878.

En 1875 leu a súa tese doutoral. Nela Maxwell completou e mellorou as teorías sobre os electromagnéticos radiais feitas 10 anos antes, enunciando a teoría electrónica da materia. Dixo que os átomos que compoñen a materia teñen carga eléctrica e describiu o comportamento individual dos electróns paira xustificar a súa teoría. A verdade é que Faraday e Webern adiantaron que había procedementos similares, pero Lorentz foi a primeira en presentar a teoría.

Baseándose nesta nova teoría, Lorentz puido analizar unha chea de fenómenos. Una delas é a que coñecemos desde 1896 do efecto Zeeman. Zeeman era axudante de Lorentz e postulou que ese ano no campo magnético violento as liñas espectrales divídense en varios compoñentes. Con este descubrimento media, en 1902 entregouse o Premio Nobel de Física a dous investigadores holandeses.

A partir de 1890 encargouse de explicar os resultados negativos do experimento de Michelson. Como resultado destes estudos relacionáronse as lonxitudes, masas e tempos entre dous sistemas de movemento rectilíneo e uniforme. Desde entón esta teoría coñécese pola lei de transformación que leva o seu nome. Paira moitos científicos da época, Lorentz equivocábase e non tomaron en consideración a súa hipótese. Con todo, Einstein non opinou o mesmo. Lorentz estudou detalladamente as fórmulas propostas e utilizounas paira redondear a teoría da relatividad. Paira moitos, sen a achega de Lorentz, dificilmente podíase entender o devandito por Einstein nesa época.

Lorentz atopouna en Haarlem en 1928.