}

Xardíns, o home busca a sensación

2006/03/01 Rementeria Argote, Nagore - Elhuyar Zientziaren Komunikazioa Iturria: Elhuyar aldizkaria

Tranquilidade, contacto coa natureza, cheiros, cores, luz... Os xardíns xeran moitas sensacións. Precisamente paira iso constrúe o ser humano, paira espertar sensacións, sentimentos. E paira iso utiliza a natureza ao seu gusto, dominouna. Polo demais, é difícil atopar máis características paira unificar todos os xardíns nunha definición, hai xardíns tan diferentes!
Xardíns, o home busca a sensación
01/03/2006 | Rementeria Argote, Nagore | Elhuyar Zientzia Komunikazioa
(Foto: MEC)

Na xardinaría actual todo vale: o xardín pode estar totalmente integrado coa contorna, en contraste, con ou sen liñas rectas, con materiais naturais ou con restos de construción... é máis, a presenza de flores e plantas non é imprescindible. Non sempre se destaca que é obra humana, deseñada, pero si, mesmo con aspecto natural.

Deseños máis atrevidos

O festival de Chaumont-sur-Loire, en Francia, é un magnífico escaparate paira coñecer en que consiste a xardinaría máis punteira. Trátase dun Festival Internacional de Xardíns, que cada ano recibe preto de douscentos proxectos de xardín, dos que elixen e executan vinte, con vinte parcelas habilitadas paira iso, de douscentos metros cadrados cada una. Deseños de xardíns atrevidos, novos, orixinais, sorprendentes, que se expoñen entre abril e outubro.

Cada ano os organizadores elixen un tema e os participantes deseñan un xardín relacionado. O tema elixido paira o 2006 é o seguinte: "jostari no xardín".

Os participantes adoitan ser grupos, tanto profesionais como escolares. Normalmente o equipo non está composto unicamente por xardineiros; arquitectos, paisajistas, deseñadores, escenógrafos, enxeñeiros... adoitan reunirse especialistas de diferentes ámbitos. O xurado valora especialmente a multidisciplinariedad do equipo.

Cada grupo interpreta o tema á súa maneira, utilizando os materiais e técnicas que desexe... o único límite --ademais do tamaño e orzamento da parcela, nós- é o da creatividade.

(Foto: J. Plazaola)

Á vista dos deseños da casa Chaumont, está claro que o concepto de xardín é moi amplo. En 2003, por exemplo, o deseño realizado por Adrián Geuze supuxo un fito: entre os elementos do xardín había cabazas e unha chea de ósos.

Os deseños de Chaumont son demasiado atrevidos paira alguén que pode non estar afeito a eles, xa que non entran na definición clásica do xardín --segundo o vocabulario, "o xardín: as plantas, e sobre todo as flores ornamentais, é a terra que crecen"-. Nestes deseños a natureza, no seu sentido máis amplo, viólase totalmente paira facer arte.

Está claro que a definición actual do xardín é moi ampla, e polo menos una das principais características que conxugan estes novos deseños é que xeran sensacións. Poucos quedarán tépedos vendo este tipo de xardíns.

No outro extremo, aparentemente naturais

Con todo, as tendencias actuais non sempre están tan ligadas á arquitectura e ao deseño máis punteiro, senón que son máis clásicas, por dicilo dalgunha maneira, están máis preto da definición do dicionario. O xardín Rosendal de Estocolmo, por exemplo, está lonxe dos deseños de Chaumont, é máis convencional. A primeira vista parece una horta, pero pronto un dáse conta de que ten una gran carga estética. Os seus conxuntos florais, árbores, verduras e demais non están así colocados. Ao revés.

Uno dos puntos de atención do Xardín de Rosendal é a zona de compostaxe na que se depositan os residuos, na maioría dos xardíns e hortas. Non é casualidade, senón a importancia do medio ambiente na actualidade. Porque o XXI. Se se quere destacar una tendencia na xardinaría do século XX, é a preocupación e o respecto ao medio ambiente.

Imaxes do festival internacional de deseño de xardíns de Chaumont-sur-Loire 2005, tema: Os xardíns teñen memoria. Os deseños de 2006 estarán dispoñibles do 29 de abril ao 15 de outubro.
J. Plazaola

Do mesmo xeito que na agricultura, na xardinaría cada vez dáse máis importancia ao medio ambiente, polo que a xardinaría ambiental está a gañar forza.

En xardinaría ambiental séguense os mesmos criterios que a agricultura ecolóxica. Selecciónanse as plantas máis adaptadas ao clima e ao chan do lugar paira evitar a rega e a excesiva fertilización. E, ademais das plantas e o chan, tense en conta todo o ecosistema --a forma máis eficaz de non ter pragas, entre outras, e, sobre todo, a máis limpa, xa que o menor uso de pesticidas é una das premisas da xardinaría ecolóxica. Está claro, o modelo é a natureza. Iso non quita que a natureza estea dominada, claro.

Con todo, nos xardíns seguen sendo moi habituais as especies foráneas. Isto parece ser debido á xardinaría inglesa. Utilizáronse moitas especies procedentes do exterior e adaptáronse ao seu clima.

Os xardíns ingleses buscan unha paisaxe natural (é a "paisaxe" porque se ve a influencia humana). Modelo de xardinaría coñecido como xardinaría paisaxística XVIII. século XX, época do Romanticismo. Os paisajistas Kent, Brown e Repton buscaban un mundo ideal (pensando na idea da Arcada grega), paira o que establecían elementos dese mundo ideal: prados, árbores, ovellas... Desta maneira conseguían una sensación de medio natural, pero o grao de intervención era moi elevado.

Algúns deseños actuais provocan sorrisos.
Festival de Chaumont-sur-Loire

As lagoas, os avatares dos prados, a disposición dos grupos arbóreos mediante a introdución e saída ao céspede como marco do campo… todo estaba deseñado. As árbores, por exemplo, podábanse, pero só se arranxaban", non se notase que estaban coidados.

Os xardíns ingleses foron un exemplo da prosperidade dos xardíns de horta. Gertrude Jekyll tivo moitos seguidores. XIX. Este deseñador de xardíns de finais de século e principios do século XX utilizaba una infinita lista de especies vexetais que, a modo de exemplo, levaba na memoria o countryside inglés da súa infancia, a campiña. Por iso, introduciu plantas de campiña en xardíns e hortas, entre outras.

Por outra banda, as especies achegadas desde climas máis tépedos a Inglaterra, en xeral, achegaban menos flores e froitos. Paira solucionalo, crecíanos contra o muro, que acumula calor e a planta ten unha contorna máis tépeda paira crecer. Por exemplo, pódese ver una magnolia na parede dunha casa inglesa en plena floración, criada coma se dunha planta trepadora tratásese; e un peral cheo de froita doce contra o muro que rodea a horta.

E as flores tamén as cultivaban preto da parede, concentradas en terreos estreitos paira aproveitar a protección e a calor do muro. Deste xeito, crecían as rosas mesturadas, lavanda, boj, bergenia...

"A natureza non ama as liñas rectas"

(Foto: J. Plazaola)
Una das premisas dos paisajistas ingleses era que na natureza non aparecen liñas rectas. A contorna natural de Inglaterra, por exemplo, non incluía liñas directas nos deseños, a paisaxe.

As liñas rectas son moi habituais nos xardíns actuais. Os sebes cortados directamente ou sebes vexetais --arte coñecido como topiaria, poda ornamental -, por exemplo, prestáronse desde outro modelo de xardinaría. E é que non sempre se pretendeu dar o natural: Durante o Racionalismo francés (XVII. O século XX), por exemplo, pretendía que a natureza estivese dominada, que o home se sentise superpuesta á natureza. Lembra o xardín de Versalles (deseñado por Andrée lle Notre).

(Foto: J. Plazaola)

A pesar de que en aparencia deseñaban xardíns moi diferentes, os paisajistas ingleses beberon inicialmente dos franceses, e os franceses, por suposto, tiveron como exemplo outros deseños de xardíns anteriores, como os do Renacemento italiano. Etc.

Cada un dos elementos dun xardín (fonte, flores, luz e sombra, árbores...) pode retroceder na historia dos xardíns dun estilo a outro. Como se pode observar, nos xardíns actuais aparecen vestixios dos estilos que se traballaron anteriormente. E quizais iso é o que fixo tan diferente... Se se dese una definición, algunha quedaría sempre fóra. Una das características que aúna é que nos xardíns o home moldeou a natureza paira crear sensacións.

Agradecemento a Joseba Plazaola, de Mendikoi, pola súa colaboración na preparación do artigo e pola cesión de fotografías.

Servizos
Do boulevard donostiarra a Villandry, ou viceversa
Quizá alguén pense que aquí mesmo temos deseños moi atrevidos: hai uns anos, cando no Boulevard de San Sebastián plantaron verzas e acelgas, a xente quedou sorprendida. Parecía un estilo completamente novo, moderno. Pero a creatividade humana adoita ter algún soporte. A historia demostra que un estilo bebe dos anteriores tanto na filosofía como na arquitectura, e iso tamén ocorreu na xardinaría. Na actualidade téñense en conta os estilos de xardinaría xa existentes e, ademais, a arquitectura e o deseño dos espazos cobraron gran importancia no deseño dos xardíns.
Villandry.
(Foto: J. Plazaola)
Nos xardíns de Euskal Herria obsérvanse azas e outras hortalizas, e aínda que ao principio parecía sorprendente, é bastante natural, xa que a conexión do xardín co horto é ineludible desde os primeiros xardíns, na xardinaría do Mediterráneo e, por tanto, nos países occidentais, polo menos o caso de Xapón e China-.
Un exemplo é o xardín máis antigo coñecido: Construído por Amenofis III a. C. Cara a 1400 en Tebas, ao bordo dunha canle de Nilo. Neste xardín abríase a auga a través de canles directas e as árbores das marxes das canles daban sombra. Ademais da sombra, as árbores tamén daban froitos: dátiles palmeiras, algúns como os higos sikomoros, uvas... Xunto a elas, jasminas, crisantemos, narcisos, mandrágoras e outras plantas enchían a zona de cores e aromas.
Boulevard donostiarra.
(Foto: L. Cancio)
No centro atopábase o depósito principal de auga. Por tanto, os elementos estaban necesariamente dispostos geométricamente. Aínda que moitos destes elementos do xardín son útiles, esta estrutura non é só una horta: é un xardín. Por outra banda, moitos destes elementos foron fonte de inspiración de elementos decorativos da arquitectura, como as vigas da Hispania islámica.
A maioría dos xardíns anteriores contaban con elementos de horta: froiteiros, plantas medicinais... Con todo, hai que mencionar o xardín de Villandry, preto de Tours. De feito, a horta e o xardín están completamente unidos, inseparablemente.
(Foto: L. Cancio)
Villandry é un exemplo do xardín dos mosteiros medievais. O xardín é ornamental e de deseño limpo, pero nalgúns niveis predominan as hortalizas e plantas medicinais e aromáticas. Con todo, o que hoxe se ve é o reconstruído no século pasado, e a evolución do xardín é evidente. E é que o castelo XII. A pesar do seu século XVI, o xardín graduado é de XVIII. Este xardín perdeuse e foi reconstruído en 1906-1924 por Joaquín Carvalle.
Na horta de Villandry hai cabazas, coles e remolachas, entre outros. Por tanto, os xardíns das verduras non son hoxe.
Rementeria Argote, Nagore
Servizos
218
2006
Servizos
041
Botánica