Jean Baptiste Biot

1993/09/01 Azkune Mendia, Iñaki - Elhuyar Fundazioa Iturria: Elhuyar aldizkaria

• Biografiak

Este físico francés incorporouse ao mundo de París o 24 de abril de 1774. Tras os seus estudos, en 1797 foi nomeado profesor da escola de Beauvais e en 1800, ao amparo de Laplace, profesor de física do “Collège de France”.

En 1803 afirmou ver caer a materia do ceo e tivo que convencer aos científicos de entón de que había meteoritos.

En 1804, nun globo, el mesmo e cheo de ferramentas Gai-Lussac, estudaron as capas altas da atmosfera (entre 1,5 e 5 km). Mediron a composición da atmosfera e viron que o campo magnético terrestre varía moi pouco en función da altura.

En 1806 Biot e Arago viaxaron a España paira medir os meridianos. Fixéronse amigos e a amizade durou uns dez anos ata que Thomas Young resucitou a teoría ondulatoria da luz. Nun principio Arago e Biot apoiaron a antiga teoría puzzana. Biot tamén inventou un razoamento matemático especial que gustaba a Laplace. Con todo, Aragón seguiu o camiño da teoría de ondas e terminou a amizade entre dous amigos.

Biot ocupouse tamén da velocidade de propagación do son nos sólidos, preparando paira iso una teoría matemática en 1809.

En 1820, Biot, acompañado de Savart, mediu o campo magnético que xera a corrente eléctrica a través dun condutor directo e deu a coñecer a súa lei, tan importante no electromagnetismo e coñecida como lei Biot-Savart.

Outro dos grandes descubrimentos de Biot foi o da luz polarizada. Coñecíase o fenómeno de dobre refracción e as características dos dous raios de luz que saían do espazo islandés. Este fenómeno podíase explicar sobre a teoría de ondas da luz, tal e como demostrou Fresnel, pero a pesar de que Biot non a aceptou, obtivo interesantes resultados no campo da luz polarizada. De feito, en 1815, viu que as sustancias orgánicas (líquidos ou en disolución, como as solucións de azucre) facían virar a luz polarizada no sentido das agullas do reloxo ou no contrario. Tamén suxeriu que esta desviación se debía á asimetría interna das moléculas.

Tamén se encargou das disolucións de azucres biot e sustancias orgánicas similares e dos sacarímetros.

Durante a súa longa vida explicou moitos fenómenos da física e, aínda que nalgunhas teorías estaba equivocada, tivo moitos resultados exitosos.

Morreu en París, a súa cidade natal, o 3 de febreiro de 1862.