Reflexión

1994/05/01 Bandres Unanue, Luis Iturria: Elhuyar aldizkaria

• Fisika

Introdución

No artigo 81 falamos da propagación e velocidade dos raios de luz. Alí vimos que os raios de luz propáganse linealmente. Agora imos analizar que fan estes raios cando chocan contra cousas especiais e algunhas das súas consecuencias. Todos sabemos que os raios de luz inciden sobre a superficie do espello e reflíctense. Esta reflexión é similar á que realiza una pelota ao golpeala contra a parede. Por tanto, debido a un fenómeno tan sinxelo, podemos obter algunhas conclusións e usos? A resposta está nas túas mans. Por tanto, hoxe centrarémonos na reflexión.

Ver a través das cousas

Se pomos entre unha cousa que quero ver e os meus ollos un obxecto opaco, podo velo? Ou devandito doutra maneira: pódese ver calquera cousa opaca? Esa pregunta é totalmente parva. Se a definición de cousa opaca é a que "non deixa pasar os raios de luz por aí", esa pregunta non ten ningunha lóxica. Pois non cho penses! Ao longo das cousas opacas, ao chocar contra os espellos, reflíctese e sofre una desviación, coma se a cousa opaca quedase cruzada desde o obxecto até a vista, pero como se ve, os raios só evitan o obstáculo.

O aparello de Roentgen utilizouse no ámbito militar. A través dela pódese ver ao inimigo sen saír da trincheira. Así, déuselle o nome de periscopio e utilízase principalmente en submarinismo.

Canto máis longo é o camiño de entrada ao periscopio dos raios de luz até a vista, menor é o campo visual do aparello. Paira ampliar esta zona utilízanse lentes, que absorben parte da luz e perden a luminosidade dos obxectos. Por tanto, hai que actuar con estas dúas condicións paira chegar a un bo camiño.

Os periscopios utilizados actualmente no mergullo son moito máis complicados: en lugar de reflectir a luz nos espellos, reflíctese en dous prismas, teñen varias lentes paira mellorar a imaxe, etc. Pero a base é o xoguete de Roentgen.

Que vemos vendo o espello?

Se alguén di que vemos o espello, habería que dicirlle que non o inventou. O bo e limpo espello é en si mesmo invisible. Veremos o marco, os bordos ou os obxectos que nel se reflicten, pero non o espello, porque todas as superficies reflectoras son invisibles.

E quen me vexo no espello mirándome a min mesmo? Eu? Somos iguais a imaxe que aparece no espello? Nin moito menos! Se eu teño un presente á esquerda, as miñas costas do espello terao á dereita. Se eu teño peiteado á dereita, as costas terá á esquerda. Se eu levo o reloxo na boneca esquerda, o espello lévao á dereita, e si miro á súa esfera verei algo moi curioso, é dicir, o que vexo no espello é parecido ao que aparece na imaxe lateral. A doce, por exemplo, aparecerá en forma de IIX, ou ao seis veñen as cinco. É máis, os peites do reloxo rápido moveranse contra a dirección normal.

Por último, outra particularidade que ten a miña xemelga é que eu son a dereita e ela é a esquerda, é dicir, escribe, come ou traballa coa esquerda. Por tanto, o que aparece no espello e eu somos moi diferentes. Cóntao.

Pero á marxe da aresta, pensar que o que se explicou no espello é a miña imaxe non é una verdade circular. A cara, o corpo e o vestido, na maioría dos casos non son totalmente simétricos (aínda que moitas veces non se dan conta). O lado esquerdo e o dereito non son exactamente iguais. No espello aparecen todas as peculiaridades da dereita á esquerda e viceversa. Por tanto, a imaxe que aparece non é a que temos nós.

Paira expresar máis claramente a falta de identidade entre a imaxe e a imaxe orixinal, podemos facer un exercicio sinxelo:

Coloque verticalmente un espello sobre unha mesa, colla una folla de papel branca e tente debuxar sobre ela calquera imaxe, como un rectángulo coas súas dúas diagonais. Pero ao debuxar non miremos directamente ao papel, senón á imaxe que se ve no espello. Aínda que nos pareza moi fácil, é case imposible. Ao longo dos anos conseguimos una coordinación entre os nosos ollos e os nosos movementos e no espello esa coordinación ponse patas para arriba porque investiu o movemento da nosa man. Por tanto, os nosos costumes de sempre álzanse contra esa revolución, porque parece que a natureza e nós somos conservadores.