Inmunología na loita contra a cocaína

A drogadicción é un dos principais problemas que sofre a nosa sociedade. Ante isto, os científicos teñen moito que facer, e desde hai tempo están a facelo. Investigan o comportamento das drogas e tratan de atopar una maneira de combater os seus efectos nocivos. O último gran descubrimento é a vacina contra a cocaína. Esta vacina trouxo consigo grandes esperanzas entre quen teñen problemas coa cocaína.

Inmunología na loita contra a cocaína


Nos últimos anos o uso de cocaína e outros psicoestimulantes experimentou un auxe espectacular. En Estados Unidos, por exemplo, si en 1974 polo menos una vez recoñeceuse a 5,4 millóns de persoas, en 1985 a cifra alcanzou os 25 millóns. Un estudo levado a cabo na nosa Comunidade Autónoma en 1992 situou ao consumidor en torno ao 0,9%.

De feito, o consumo de cocaína sufriu grandes caídas ao longo da historia. A. C. Inca VIN. No século XVIII xa masticaban a folla de coca nas súas celebracións, pero de forma moi reducida. A expansión do consumo produciuse tras a conquista de Perú por parte dos españois con capataz entre os indios oprimidos. En Europa, con todo, o XIX. Non se estendeu até mediados do século XX. Despois de que un neurólogo italiano encomiase as bondades da coca, os investigadores estudárono, illando a cocaína mesma e descubrindo a súa fórmula química. En cirurxía tamén se empeza a utilizar como testemuña anestésico. Por outra banda, converteuse nun ingrediente de bebidas estimulantes como “vin Mariani” e na primeira “Coca-Cola”. O propio Freud recomendou o uso da cocaína como medicamento na obra “Über Coca”. Grazas a iso chegou a ser un dos medicamentos máis consumidos de Europa.

Con todo, pronto aparecería o primeiro caso de dependencia, o que provocou una desconfianza entre os médicos. Isto non afectou a outros usos. Nos anos 1930-40 Alemaña era o maior consumidor do mundo, pero o II. O uso masivo das anfetaminas durante a Guerra Mundial provocou o descenso do consumo de cocaína. Na década dos 70 volveu ascender e así até hoxe.

A forma de consumo tamén cambiou. Nun principio as follas de coca se masticaban, daquela as bebidas de coca ou se fileteaban, pero hoxe en día a maioría prefiren esnifarse. Esta forma, ao ter una menor capacidade de xerar dependencia, popularizouse a sensación de que a cocaína non dana, o que facilitou o aumento do consumo.

Cando apareceu o Crack, con prezos máis baixos, a xente empezou a consumir esta sustancia. O crack obtense tras tratar a cocaína con auga. Esta sustancia atravesa máis facilmente o límite entre sangue e cerebro, o que favorece a dependencia e facilita a intoxicación. Á vista dos efectos destrutivos do crack, os científicos víronse obrigados a reformular o que se pensaba sobre a cocaína, e descubriron enseguida que aquela crenza de inocuidad é falsa. A cocaína inflúe na estrutura reticular do talo cerebral, concretamente no sistema de neurotransmisión de monoaminas, a quen se debe a súa capacidade de xerar dependencia.

Estes neurotransmisores son noradrenalina, dopamina e serotonina, pero a cocaína só actúa sobre os sistemas que utilizan dopamina. Por tanto, na loita contra a cocaína foi moi importante analizar como traballa a neurotransmisión dopaminérgica e en que punto incide a cocaína. Tras coñecer todo isto, a psicoterapia comezou a utilizar algúns medicamentos, sobre todo paira facer fronte aos síntomas que se producen ao deixar de tomar a cocaína e diminuír a súa afección, pero desgraciadamente aínda non atoparon un medicamento milagre.

A inmunología ofrécenos novos camiños nesta loita. Este apartado da ciencia analizou as interaccións entre antígenos e anticorpos, e pode dicirse que conseguiu a capacidade de crear un anticorpo adecuado en cada caso. Estes anticorpos teñen na actualidade una ampla utilización, non só como indica a inmunología clásica, paira coñecer e relacionar os antígenos, senón que, a partir de aí, poden utilizarse como catalizadores, reducindo a enerxía de activación necesaria para que se produza o proceso químico.

Os anticorpos, por tanto, poden deseñarse paira cada caso, para o que só é necesario o modelo coñecido como hapteno. O Hapteno é una molécula similar á estrutura química que unirá os anticorpos. Una vez sintetizada a molécula, a rata inxéctase paira formar anticorpos específicos e posteriormente analízase si os anticorpos teñen o nivel de actividade esperado.

Xa son vinte e catro anos os que comezaron a deseñar anticorpos con cocaína e actividade antidroga. En 1972 descubriron que os anticorpos, específicos de certas drogas, podían debilitar os seus efectos. En 1974 tentouse a vacina contra a heroína, con resultados pouco satisfactorios. Hai tres anos preparouse un grupo de anticorpos capaz de degradar a cocaína, pero a degradación non se produciu tan rápido como se esperaba.

O principal achado que nos proporcionou a inmunología foi a vacina contra o uso excesivo da cocaína, o hapteno sintetizado por un grupo de investigadores do Instituto de Investigación Scripps na Jolla, California (ver figura 1).

A molécula foi unida a unha proteína, a proteína KLH, e o anticorpo obtido tras a xiringa das ratas mostrou una actividade moi interesante: a cocaína non entra no sangue e o cerebro (ver figura 2). Despois de dar a mesma cantidade de cocaína ás ratas injertadas e non encaixadas, as injertadas atoparon que teñen moita menos cocaína no cerebro que as demais, o 18% do que teñen as non vacinadas.

Isto ten dúas vantaxes. Por unha banda, non permite que a cocaína se vexa afectada o cerebro diminuíndo a capacidade de xerar afección, e por outro, o propio Hapteno tampouco actúa sobre o cerebro, é dicir, non ten a posibilidade de producir efectos secundarios desagradables.

Os que prepararon a vacina din que aos que queren deixar cocaína pódelles dar una gran axuda. Algúns psiquiatras, pola súa banda, consideran que pode impedir que se xere afección e mesmo tratar a pacientes con sobredoses.

Non foron os únicos investigadores que traballan na preparación da vacina contra a cocaína. Un grupo de InmunoLogic Pharmaceutical Corporation de Massachussets conseguiu algo parecido, pero non fixeron públicos os seus resultados, non hai que esquecer que InmunoLogic é una empresa privada.

Por suposto, estamos a falar dunhas vacinas que aínda están na primeira fase da formación, xa que non sabemos si serán realmente efectivas ou non. O que prepararon os scripps ten una duración de 20 días no corpo da rata. Se se supera este límite, non ten efecto e, por suposto, para que a vacina sexa efectiva debe durar meses ou anos. Outro problema pode ser se o aumento da dose non será suficiente paira eliminar o efecto da vacina. Parece que a vacina de InmunoLogic pode admitir doses maiores.

No último ano foron máis os grupos de investigadores que iniciaron a preparación deste tipo de vacinas mediante a síntese de novos haptenos, tanto paira a unión da molécula de cocaína como paira a catalización da súa degradación, pero de momento temos moi poucas noticias, xa que comezaron a fase experimental.

O problema segue sen resolverse, pero non cabe dúbida de que este descubrimento espertou novas esperanzas entre os afectados pola enfermidade da cocaína.

Buletina

Bidali zure helbide elektronikoa eta jaso asteroko buletina zure sarrera-ontzian

Bidali

Bizitza