Humboldt, Alexander

1995/08/02 Azkune Mendia, Iñaki - Elhuyar Fundazioa | Kaltzada, Pili - Elhuyar Zientziaren Komunikazioa

• Biografiak

(1769-1859)

O nome completo deste naturalista alemán era Friedrich Wilhelm Karl Heinrich Alexander, e non debe confundirse co seu irmán Wilhelm, que visitou Euskal Herria e outros lugares.

Nós falaremos de Alexander, sobre todo do que foi o estudo das Ciencias Naturais e o creador da geofísica.

Alexander Humboldt naceu en Berlín o 14 de setembro de 1769. O seu pai era oficial da corte de Federico I o Grande de Prusia e cursou os seus primeiros estudos no castelo de Tegel. Despois formouse nas Universidades de Berlín, Frankfurt e Gottingen. Ao principio a ciencia era xeral e sobre todo a botánica.

Realizou a súa primeira viaxe en 1790. Viaxou ao oeste de Europa, onde coñeceu a prestixiosos científicos. De volta da viaxe, matriculouse na Escola Mineira de Freiburg, onde aprendeu moi ben o neptunismo de Werner. Traballou en xeoloxía e enxeñaría mineira.

De 1792 a 1799, Alexander Humboldt foi Inspector de Minas do Goberno de Prusia. Realizou una brillante labor de Bayreuth e analizou ocasionalmente a influencia da corrente eléctrica nos músculos e nervios, fenómeno que acababa de descubrir Galvani. No debate de Galvani con Volta, Humboldt saíu a favor de Galvani e é coñecido que Volta tiña razón nesta cuestión.

En 1796 a súa nai morreu. Debido ao seu patrimonio herdado, non tiña que traballar paira gañarse a vida. Por iso, seguindo coa súa tendencia a viaxar, realizou excursións extraordinarias.

Comprando material científico en París coñece ao naturalista Aime Bonpland. En 1798 ambos foron de alí a España. Analizáronse a meseta ibérica e as illas Canarias. Coa autorización dos dous científicos en Madrid paira visitar as colonias españolas en América, en 1799 dirixíronse cara a Venezuela. Ao principio tiveron que protexerse dos barcos de guerra británicos, xa que as guerras napoleónicas estaban a piques de empezar.

Durante o próximos cinco anos, case dez mil quilómetros percorreron Centroamérica e Sudamérica, recollendo datos meteorolóxicos, analizando o campo magnético da Terra e estudando outros problemas relacionados coa geofísica.

En 1800 percorreron o territorio dos Chairos de Venezuela e estudaron o río Cassiquiare. Este río une as augas da conca do Amazonas coas do Orinoco. Atoparon, por tanto, que estes dous ríos importantes estaban unidos.

En 1801 Humboldt e Bonpland estaban en Colombia e en 1802 estudaron o volcán Chimborazo. A pesar dos 6.272 metros de altura, ambos os científicos alcanzaron una altura mínima de 5.610 metros. Sobre os volcáns americanos, dicía que estaban aliñados, xa que estaban na dirección dunha profunda brecha de superficie.

Tras percorrer a conca do Amazonas en Perú, estudou as correntes do mar na costa occidental de Sudamérica. Por iso chámase Humboldt a unha corrente mariña local.

Tamén deu a coñecer as antigas pegadas dos indios americanos e trouxo a Europa o guano peruano como abono.

Antes de regresar a Europa, en 1803 e 1804, dous científicos viaxaron a México e aos Estados Unidos de recente creación. Alí puideron ver ao presidente Jefferson.

Humboldt pasou outros vinte anos estudando os datos recolleitos naquela viaxe americana.

Con todo, cando viviu en París en 1807 dirixiu a redacción de trinta libros sobre viaxes americanas. Xunto a Gai-Lussac tamén realizou estudos sobre a composición da atmosfera.

Ao caer Napoleón, Humboldt púxose ao servizo do Federico III de Prusia. Traballou como diplomático e, ao esgotarse o seu patrimonio, tivo que traballar en Berlín en 1827.

En 1829, convidado o tsar Nicolás I de Rusia, investigou os territorios asiáticos. Percorreu Dzungaria e Altain.

Ao final, con setenta anos cumpridos, dedicouse a organizar e configurar os coñecementos adquiridos durante a súa vida. O obxectivo era reunirse nun traballo chamado Kosmos. Realmente quería analizar a terra desde unha perspectiva cósmica, considerada como un conxunto dun só corpo. Pódese dicir, por tanto, que é o creador da ecoloxía. Conseguiu o seu obxectivo, aínda que o quinto tomo de Kosmos foi publicado en Postdam o 6 de maio de 1859, tras a súa morte.