Nova vía interior na pirámide xeral de Gizeh
1993/06/01 Arregi Bengoa, Jesus Iturria: Elhuyar aldizkaria
Nos últimos números utilizamos un tema de actualidade, con algunhas curiosidades de buracos negros. Nesta ocasión, con todo, imos cambiar radicalmente e ocuparémonos da época na que comezou a desenvolverse a astronomía. A escusa paira iso é una noticia que chega desde Exipto o pasado mes e que, aínda que o seu contido astronómico é pequeno, mostra a preocupación dos pobos máis antigos pola Astronomía.
A noticia indica que un equipo de científicos alemáns atopou una nova habitación na Pirámide Principal de Gizeh, na cabeza dunha vía interna de 65 m de lonxitude. A pendente deste viario interior é lixeiramente superior ao oitenta graos e R. Segundo o egiptólogo belga Bauoval, cando se construíu a pirámide dirixiuse cara á estrela Sirius da Constelación do Maior Canis. Esta estrela é a máis brillante da Terra. Os exipcios chamaban Shotis e consideraban a Isis como imaxe da deusa.
Paira estudar a ciencia antiga hai que ter en conta dúas (e case exclusivamente) aspectos principais: Astronomía e Matemáticas. Con todo, nestes casos o desenvolvemento non se debe á curiosidade ou ao interese por descubrir o porqué dos diferentes fenómenos, senón ás necesidades cotiás. As matemáticas, por exemplo, eran necesarias paira o comercio (aritmética) e paira a construción e medición de terras (xeometría). Hai que ter en conta que, tras as inundacións anuais do río Nilo, a redistribución de terras ocasionaba aos exipcios grandes problemas de agrimensura.
O desenvolvemento da astronomía non é sorprendente. Os movementos periódicos dos astros permitían medir o tempo e realizar os primeiros calendarios. Por exemplo, as inundacións de Nilo que mencionamos facíanse cunha frecuencia moi precisa e, por suposto, a elaboración dun calendario de previsión das inundacións era un problema urxente. Como xa se mencionou anteriormente, o conxunto dos coñecementos adquiridos naquela época non se adquiriu coa sede de explicar fenómenos ou de relacionarse, pero o primeiro paso paira o desenvolvemento da ciencia, a recollida de datos, realizábase con bastante precisión. Froito deste traballo responsable foi relacionar a saída heliaca da estrela Sirio co inicio das inundacións do río Nilo.
A saída heliana dun astro é a primeira que se produce ao amencer. Como o sol vén inmediatamente por detrás, a súa luminosidade cobre a do astro, que só se ve en moi pouco tempo. Casualmente, pois, a saída heliaca de Sirio producíase cando as inundacións do Nilo estaban a piques de comezar, polo que Sirius foi considerado o seu anunciante.
Si paira o home primitivo os astros eran obxecto de culto espontáneo, as coincidencias similares ás descritas serviron paira arraigar máis profundamente esta mentalidade, fixándose en última instancia a crenza da existencia dunha relación causal entre os fenómenos de Ortz e a Terra. Isto provocou o desenvolvemento da astrología e, por suposto, do poder do sacerdote que se ocupaba do estudo da amasado, a recompilación de datos e a posterior interpretación.
A consecuencia lóxica do devandito é tamén o uso relixioso da astronomía. É o caso das pirámides. Pirámide Maior de Gizeh, tumba do faraón Keops, a. C. Construíuse cara ao ano 2500 seguindo unhas determinadas direccións astronómicas. Planta cadrada de 230 m de lonxitude, coas caras moi precisas en direccións norte-sur e este-oeste.
Dentro desta estrutura de seis millóns de toneladas coñecíanse tamén algunhas vías interiores e habitacións, pero a diferenza doutras pirámides, até agora non se atopou nada: nin a momia nin o tesouro do construtor. Como se pode apreciar na figura, os interiores coñecidos anteriormente (1 e 2) construíronse apuntando cara ao cinto da Constelación de Orio e cara á estrela alfa draconis respectivamente. As estrelas do cinto de Orión son a expresión do deus Osiris e da deusa “alfa draconis” Rer. Esta última estrela, pola súa banda, atopábase nas zonas nas que actualmente se atopa a estrela polar na época de estudo.
A sala mencionada atópase ao final dun viario interior de 65 m. Anteriormente considerábase que o camiño interior era de 8 m de lonxitude e cego. A súa anchura e altura é de 20 cm. Por iso, o estudo realizouse mediante un pequeno robot equipado cun vídeo, R. Dirixido polo robotista Gantebrink.
Como ocorre tantas veces, este grupo de traballo traballaba con outro obxectivo, “Elhuyar. Ciencia e Técnica” no número de marzo M. R. Laguens e E. Precisamente co obxectivo de dar solución a un dos problemas que menciona Ezpeleta no seu artigo titulado “O enigma do esfing” (contaminación introducida polo turismo, ou máis concretamente polos 20 gramos de auga que cada turista deixa nos arredores da pirámide a través da respiración e a suor). Por iso, o traballo especial do robot era analizar as correntes de aire dentro da pirámide. Tamén atopou pistas destas correntes.
Os rangos duns 2 mm que deixa aos lados o portillo situado ao final do interior están pechados con po negro. Este po non pode ser de pedra, xa que é fermentado ou calcaria amarela. Por tanto, é o que vén do interior da habitación. O medio de transporte son, por suposto, correntes de aire. Doutra banda, a presenza destas correntes fai pensar que a habitación debe ser o suficientemente grande. Tamén se pode obter una última aclaración da cor do po. O po negro pode ser a materia orgánica que xera a descomposición da madeira e o tecido, segundo sabemos doutras pirámides. Se fose así, esta habitación tamén podería albergar o tesouro do faraón ou a propia momia.
Como se pode apreciar na figura, aínda non se analiza outro camiño interior cara ao norte.
SOL : o 21 de xuño ás 8 h 59 min (UT) entra en Cancer. Así que empeza o verán.
Eclipse total de Lúa: 4 de xuño, non visible en Euskal Herria. Poderase ver en América, Alaska, Australia e Asia. PLANETAS MERCURIO : poderémolo ver a mediados do mes á noitiña. O 17 de xuño pasa polo seu elongación máxima, 25º. VENUS : á mañá comeza a aparecer antes do amencer. Por tanto, aparecerá cada vez antes e chegará máis arriba. MARTITZ : aparece no ceo á noitiña, pero cada vez máis abaixo. Por tanto, en menos tempo e en peores condicións. JÚPITER : aparece axiña que como se escurece, como Martiz, pero máis arriba. Por tanto, ocúltase máis tarde. SATURNO : a principios de xuño salgue cara á medianoite (UT), pero paira o final verémolo antes das once (UT). Pronto o poderemos ver durante toda a noite en boas condicións. |
Gai honi buruzko eduki gehiago
Elhuyarrek garatutako teknologia
