Quilos excesivos
2006/02/01 Kortabitarte Egiguren, Irati - Elhuyar Zientzia Iturria: Elhuyar aldizkaria
O doutor Gema Frühbeck, responsable do Laboratorio de Investigación Metabólica da Clínica Universitaria de Navarra, publicou un comentario no número de novembro da revista Nature. Neste traballo presentaba a acuapproteína como novo modulador da bioloxía do adipocito. É un novo concepto. Segundo isto, a permeabilidade á glicerol nas células graxas permite modular o tamaño do adipocito, o que axuda a controlar a obesidade.
As investigacións realizadas até o momento leváronse a cabo en ratos de diferentes familias e xenes. A todos eles dar para comer da mesma maneira e han visto que uns ratos cebáronse e outro non. Destes resultados extráense as principais conclusións.
Xa se sabía que as acuaporinas transportan auga a través das membranas, pero agora han visto que teñen que ver tamén co peso corporal e a adiposidad. De feito, una subfamilia de acuaporinas, a familia das acuagliceroporinas, ademais da auga, transporta pequenos solutos como o glicerol. Por tanto, no caso de varias moléculas, as acuaglizeriporinas, por dicilo dalgunha maneira, serven de ponte. Ademais, detectouse que a eliminación da quebra residual do tecido adiposo, que é propia da glicerola, que é a causa da súa destrución, non é capaz de saír da célula graxa e que se acumula progresivamente no interior. É dicir, prodúcese una hipertrofia do adipocito. Si todo isto é longo e dáse en máis dun adivenito, a tendencia é a engordar.
Ademais, comprobouse que a incidencia da incidencia da incidencia da incidencia da incidencia da incidencia da incidencia da incidencia da incidencia da incidencia da incidencia na insulina é elevada. Con todo, no ser humano, a perda desta función non está relacionada coa obesidade ou a diabetes. Estudouse o único caso no que se produce una perda de acuapicultura 7 en humanos, e esta persoa non presenta síntomas de obesidade ou diabetes; o único síntoma que se detectou é un lixeiro aumento do nivel de glicerol en sangue.
Máis que un problema xenético, una cuestión de hábitos
Aproximadamente 400 xenes participan na regulación do peso corporal. Hai uns anos pensábase que a obesidade tiña una base xenética importante, é dicir, considerábase que os enfermos eran obesos porque os seus xenes condicionábano. Por iso, o Laboratorio de Investigación Metabólica analizou o perfil de expresión dos xenes asociados a esta enfermidade. E han visto que algúns xenes teñen nalgúns casos una maior propensión a engordar, xa que hai xenes que tenden a aforrar enerxía e outros tenden a liberar enerxía. Con todo, existen varias razóns paira o mesmo fenotipo da obesidade. A actual epidemia de obesidade débese en gran medida á vida sedentaria e ao cambio de hábitos de vida, e non tanto ao cambio xenético. Sen dúbida, o desenvolvemento da obesidade débese á combinación de axentes externos e diferentes xenes.
O doutor Gema Frühbeck recibiu a medalla Sir David Cuthbertson por esta investigación. Esta medalla outórgaa a Nutrition Society. A Nutrition Society é a organización científica máis prestixiosa de Europa dedicada á investigación alimentaria. O doutor Frühbeck, pola súa banda, é o primeiro investigador do Estado español en recibir esta medalla. É máis, é a primeira vez que premian a un investigador que está a investigar fóra de Estados Unidos.
A partir de agora, os investigadores da Clínica Universitaria de Navarra terán como obxectivo analizar en profundidade o estado fisiopatológico da obesidade humana e valorar a modulación destas canles.
