Galvani, Luigi

1995/08/02 Azkune Mendia, Iñaki - Elhuyar Fundazioa | Kaltzada, Pili - Elhuyar Zientziaren Komunikazioa

• Biografiak

(1737-1798)

Este científico italiano naceu en Bolonia o 4 de decembro de 1798. Cursou os seus estudos na universidade da súa cidade natal até o seu doutoramento en 1762. Ese mesmo ano incorporouse á mesma universidade como profesor de anatomía e á vez ensinaba obstetricia no Instituto de Artes e Ciencias.

Foi nomeado presidente da Academia de Ciencias de Bolonia en 1772 e despois investigou a electricidade animal. Os seus descubrimentos foron publicados en 1791 no libro De Viribus Efectricitatis in Motu Musculari Commentarius (Comentarios sobre a influencia da electricidade no movemento muscular).

Na época de Galvani estaban moi de moda as máquinas eléctricas e os aparellos eléctricos que tiñan en calquera universidade, como as botellas de Leyden. Tamén existían no laboratorio de Galvani, que os utilizaba en ensaios de anatomía ou fisiología.

Galvani observou que as patas de ra (separadas por cortado do corpo) se contracturaban e abrían cando soportaban a descarga eléctrica ou tocaba os bisturís mecánicos conectados á máquina eléctrica. Sen tocar os bisturís, as patas de ra contraer con só aproximarse.

Este feito non era tan sorprendente en si mesmo, sabendo que a descarga eléctrica contrae os músculos vivos. Por que non contraerse os músculos mortos?

Franklin probara anteriormente que os raios eran descargas eléctricas, polo que se podía esperar que se contraesen as patas de ra durante a tormenta. Galvani, por tanto, colocou os músculos da ra na xanela picando con agullas metálicas. Os músculos contraéronse durante a tormenta e estendéronse, pero tamén cando non había tormenta. Paira iso bastaba con tocar o músculo con dous metais diferentes. De onde viña a electricidade? Do metal? Do músculo?

Galvani, porque era anatomista, dicía que viña dos músculos: que había electricidade animal.

Galvani mantivo a súa idea en estado puro, pero non tiña razón, como demostrou Volta anos despois. Galvani laméntase moito da demostración de Volta.

Con todo, nos últimos anos da súa vida o nome de Galvani estendeuse por todo o mundo. A electricidade sustentable xerada por dous metais en contacto denominouse electricidade galvánica, co fin de separar o ámbar da electricidade estática que se xeraba ao fregar con vidro.

Dise que están galvanizados cando as pezas de aceiro, aplicadas por corrente eléctrica ou outro sistema, teñen una capa de cristal de zinc. Doutra banda, en 1820 o matemático e físico francés Andre Marie Ampére propuxo que o sistema de detección da existencia ou non de corrente eléctrica denominásese galvanómetro e, a partir de aí, utilízase o nome de Luigi Galvani no campo da electricidade.