Cirurxía da beleza

1990/04/01 Agirre, Jabier - Medikua eta OEEko kidea Iturria: Elhuyar aldizkaria

• Osasuna

Na actualidade hai que diferenciar dous conceptos:

• Desde unha cirurxía plástica que soluciona grandes danos (por iso chámase REPARADOR)
• Cirurxía plástica ou estética.

A primeira utilízase en casos concretos, e.b. como cirurxía oncolóxica nos cancros de cabeza e pescozo, ou dentro da Ortognática, paira a remediación de malformacións craneofaciales (tanto si son tecidos duros como brandos, conséguese una calidade de vida moi adecuada paira o paciente). A segunda trata de solucionar problemas ou defectos físicos sen ningunha transcendencia patolóxica, xa que o paciente quere “eliminalos”.

E darémonos conta de que ambos os tipos de cirurxía levan a cabo relaciones moi diferentes entre o médico/paciente. Nun caso de cancro a prioridade, por suposto, é salvar a vida do paciente. Dentro do outro, con todo, é importante ter moi claro as condicións e circunstancias obxectivas que a intervención cirúrxica vai ofrecer ao paciente.

Dentro da estética, hoxe en día o rexuvenecemento da cara ocupa o lugar máis importante, se nos fixamos no número de operacións. E non hai idade específica paira esta cirurxía. Desde hai uns anos, cada vez son máis novos as persoas que acoden a estes especialistas “pedindo a beleza”.

* Pálpebras

A cirurxía das pálpebras coñécese como BLEFAROPLASTIA, una operación que consiste en eliminar o exceso de pel acumulada ao redor dos ollos e as bolsitas de graxa. Nalgúns casos, xunto a isto, realízase una segunda operación (eliminación das PATAS DE GALO) paira corrixir as cellas moi caídas ou eliminar engúrralas que se produciron ao redor dos ollos.

A intervención realízase primeiro na pálpebra superior e posteriormente no inferior, disimulando os incios no bordo natural da pálpebra, coa sombra que proporcionan as pestanas. Estas manchas tenden a desaparecer una vez pasados uns meses. Debido ao nivel alcanzado na actualidade pola técnica, os resultados da operación están a piques de manterse ao longo de toda a vida e normalmente non é necesaria una segunda operación.

* Nariz

É frecuente que o paciente acuda ao médico cunha idea concreta e que esta idea ou intención non se axuste á estética e coas suxestións que o médico pode realizar, moitas persoas achéganse á consulta solicitando un “lifting” (estiramento da pel da cara), pero tras analizar o seu problema, o cirurxián pode decidir que este caso se solucionará coa rinoplastia.

A RINOPLASTIA (ou cirurxía plástica nasal) utilízase habitualmente paira mellorar o aspecto estético do nariz, paira remediar a punta, se o ángulo entre o nariz e o beizo superior é lixeiramente cegado, paira mellorar lixeiramente ou reducir o tamaño. Tras a intervención pode aparecer algunha pequena molestia (inflamación nos contornos oculares e equívocos, por exemplo) que en poucos días irán desaparecendo. Non convén realizar movementos bruscos nin bruscos, pero si non, o paciente retomará a súa vida normal en pouco tempo.

* Cara

O Lifting ou estiramento facial é a cirurxía máis adecuada paira solucionar a sensación de calor ou flacidez de face e pescozo. A estrutura ósea, a textura da pel e a propia herdanza do paciente teñen moito que ver á hora de decidir canto tempo durarán os resultados obtidos.

* Mamas

É un apartado especial paira a muller. Pola especial incidencia psicolóxica da intervención cirúrxica nesta cirurxía, independentemente do tipo de cirurxía (operacións de aumento, diminución e/ou recollida de mamas).

A operación ampliada é a que se realiza paira aumentar a glándula en persoas con pequenos peitos. E cales son os que chegan a esta situación? Mulleres ás que se lles ha atrofiado o peito tras os embarazos ou que sufriron una mastectomía (ou extirpación de mama) por cancro de mama.

A intervención consiste en colocar unhas próteses de silicona baixo a glándula mamaria ou baixo os músculos do peito (esta última técnica é preferida polos especialistas). A incisión, que se realiza paira a implantación de prótese, normalmente realízase ao redor da areola, polo que as cicatrices son case imperceptibles e, en calquera caso, irán desaparecendo nos primeiros meses.

Debido aos avances conseguidos nos materiais utilizados nos últimos anos, é practicamente imposible que a silicona gelatinosa interna das próteses salga cara ao exterior. A prótese de hoxe ten a silicona colocada en diferentes láminas, o que evita accidentes na vida diaria do paciente.

LIPOSUCCIÓN Cando fai uns sete ou oito anos o cirurxián francés Illouz comezou a experimentar a técnica chamada liposucción, co reparo ou o irrifar dos seus compañeiros, poucos pensaban que esa técnica tivese o éxito que conseguiu hoxe en día, nin moito menos. Con todo, a liposucción foi evolucionando e modernizándose ao longo destes anos até chegar a ser a operación máis demandada polos pacientes con problemas de peso. A operación é sinxela, eficaz e sinxela. Mediante un aspirador a alta presión e a través de una pequena incisión (a través de una incisión que apenas deixa pegada) é posible extraer litros e/ou dous litros de graxa de partes do corpo apiladas (sobre todo cadeira, glúteo, coxa, xeonllo e abdome). Hai que dicir que esta operación só quita graxa. Por tanto, as depresións ou orificios que algunhas persoas teñen sobre a pel non desaparecen (PEL DE LARANXA). As persoas máis adecuadas paira este tipo de intervención son as de pel nova, de gran elasticidade, xa que una vez cociñada ou succionada a graxa, a pel adaptarase mellor á nova situación. Pola contra, se a pel perdeu elasticidade (e isto é normal nas persoas maiores) parece máis recomendable facer lipectomía, é dicir, extraer xunto coa graxa a pel sobrante. Con todo, este tipo de intervención ten una desvantaxe, deixando despois cicatrices ou cicatrices. Os riscos da liposucción son mínimos: o segundo e terceiro día pódese levar una vida normal, aínda que a primeira semana despois da operación haberá que levar un cinto especial para que a pel adáptese mellor á súa nova contorna.