"Ao escoitar una conferencia de Carl Sagan pensei que estaba a escoitar o máis interesante da miña vida"
Escribía na revista da Universidade de Harvard. Tiña una columna chamada Findings ( Descubrimentos ). Baixo este título recollía os descubrimentos realizados na investigación ou as pequenas cousas que atopaba; eran artigos breves sobre ciencia. Moita xente do New York Times lía a revista e alguén de alí viu a miña columna e ofreceume un posto de traballo. O meu primeiro traballo era a revisión das noticias da semana, non me gustaba porque era un traballo de reescribir o que outros redactores escribiron ao longo da semana. Pero xurdiu una oportunidade no apartado científico do diario Science Times. Fixen una solicitude de cambio a ese posto de traballo e nos dous anos seguintes estiven alí.
A historia comezou en Harvard. Coñecín ao restaurador do Museo de Instrumentos Científicos de alí. Era británico, como o heroe John Harrison que deu solución ao problema da lonxitude. El deume a idea. Posteriormente, en 1993, celebrouse o 300 aniversario do nacemento de Harrison e organizouse un simposio sobre o problema. Escribín sobre o simposio na revista de Harvard e un editor de libros leu o artigo. "Podes converter isto nun libro? ", preguntoume. A revista de Harvard foi paira min mundial (risas).
Si, ten que ver con moitos temas: elaboración de mapas, exploración, etc. Felipe II de España ofreceu un premio paira quen resolvese o problema da lonxitude. O propio Galileo recibiu diñeiro do goberno español. Todo isto comezou dous séculos antes do nacemento de Harrison, una historia moi longa.
É moi bo, de verdade. Michael Gambon é o encargado de facer Harrison. Sabes por que Gambon foi elixido paira este papel? Pois porque é relojero, como Harrison. Era xenial ver a Gambon traballando coas pequenas pezas do reloxo, sabía realmente o que estaba a facer!
Quería traballar este tema sobre todo paira xente que sabe pouco de astronomía. Por iso escribín como escribín, mesturando historias de todo tipo. Tentei relacionar cada planeta con algo próximo, aínda que ao lector non lle interese a ciencia. Menciono astrología, ciencia ficción, etc.
Si! É una historia real (risas). The Planets e Longitude son moi diferentes. Son dous tipos de relatos. Foi un gran reto, tiña moitas ideas e tiven que elixir. Estiven dous anos recompilando información e decidindo como ía escribir o libro. Un día o meu axente pediume que explicase cal é a diferenza entre o sistema solar e a galaxia e pensei: "non sabe nada! É un home rápido, pero non sabe nada. Como lle vou a contar? ". Formei una lista de cousas próximas, ciencia ficción, poesía, Biblia, etc. e había materiais suficientes paira relacionalas con cada planeta. Ía unir Marte coa ciencia ficción; Júpiter coa astrología; etc. Con iso xa tiña o libro!
Bo, é o mellor do tres. A historia que conta é de gran humanidade. A súa filla tivo una vida moi difícil. Estaba moi preto do seu pai, pero era monxa e non podía saír do convento. Así que o meu pai e a súa filla non paraban de escribir cartas. O propio Galileo introduciu á súa filla no convento aos 13 anos e nunca abandonou.
Por unha banda si, a través destas cartas. Con todo, as cartas só mostran un intervalo de dez anos. A data de entrada no convento, por exemplo, coñecémola porque aparece no arquivo do propio convento.
Non, non hai ficción no libro. Traducín as cartas e completei o fío coa información que temos de Galileo. Puiden completar a historia, non é una novela. Polo título, algúns creron que era una novela, pero non o é.
Estaba a pedir un posto da Universidade de Cornell e, ademais de Cornell, había outra universidade nesa cidade. Eu traballaba na outra universidade. Algúns alumnos desta universidade puxeron en marcha un xornal e pedíronme que entrevistase a Sagan. Sagan díxome que si. Aínda non era famoso, era a época anterior a sériea Cosmos. Impartira una conferencia na miña universidade e ao ouvir esa charla pensei que estaba a escoitar o máis interesante da miña vida. Non sabía moito sobre astronomía, pero despois de escoitarlle quería aprender máis.
Foi moi agradable. Falamos una hora aproximadamente. Tiña que traballar rápido paira o xornal, así que ao chegar a casa escribín a entrevista. Ao día seguinte chameille paira dicirlle que terminara e que quería ler por teléfono o escrito paira confirmar que era correcto. Encantoulle, por unha banda porque o escribín moi rápido e por outro porque lle ensinei o resultado antes de publicalo. Realizou unhas poucas correccións. Era a primeira vez que escribía ciencia, había erros. Logo díxenlle que solicitara una praza paira a Universidade de Cornell e el díxome si quería a súa carta de recomendación. E conseguín un posto de traballo.
Cando estaban a facer a serie, tiñan una persoa no equipo paira dar una saída aos problemas que xurdían nas viaxes. E esa persoa non sabía nada sobre astronomía. E Sagan enfadouse moito por iso. Dixo: "Dareivos os nomes de tres persoas e elixide unha paira realizar este traballo". Eu era un do tres. Traballaba como freelance. Os outros dous tiñan traballos reais, polo que non podían facelo. Eu si, e viaxei co equipo en parte da serie.
Tamén saía nunha escena, pero a cortaron (risas). Pero, por exemplo, en Grecia... una escena rodouse nun anfiteatro, no centro da habitación o lume estaba acendido paira simular o Sol. E en cada fila de asentos do teatro había unhas bandeirolas que representaban un planeta. Eu fun a aquel lugar temperán e vin que o banderín de Saturno estaba colocado entre Marte e Júpiter e non ao revés. Eu cambieino. E o director díxome: "Se vén Carl e veo, mataranos". Esa foi una das miñas cousas.
Buletina
Bidali zure helbide elektronikoa eta jaso asteroko buletina zure sarrera-ontzian
Teknopolis
