Algoritmos de resucitación cardíaca

2007/09/01 Kortabitarte Egiguren, Irati - Elhuyar Zientzia Iturria: Elhuyar aldizkaria

• Osasuna
• Unibertsitateak

Os desfibriladores automáticos ou AED (Automatic External Defibrillator) son cousa de fai una década. Os seus compoñentes principais son os algoritmos que axudan a analizar e diagnosticar os sinais eléctricos do corazón. O aparello, en por si, analiza o ritmo cardíaco do paciente e informa en todo momento do que está a facer. Indica si ao finalizar a análise hai que darlle a descarga ou non. É dicir, a través da descarga dise si o corazón recupera ou non o ritmo normal.

Leste foi o punto de partida de investigadores do Departamento de Electrónica e Telecomunicacións da Escola Técnica Superior de Enxeñaría de Bilbao, o desenvolvemento de algoritmos destas ferramentas deseñadas paira adultos. Na actualidade, está a traballarse no desenvolvemento de algoritmos fiables adecuados paira nenos e a superación deste estreito límite de tempo.

AED Infantil

O uso de desfibriladores automáticos paira adultos está amplamente estendido. Con todo, os ritmos cardíacos dos nenos menores de 8 anos non son os mesmos que os dos adultos. Que ocorre cando aos nenos quedan o sistema cardiovascular e respiratorio? Desde fai un par de anos autorizouse o uso destes aparellos paira nenos e nenas, que son os que están a estudar os investigadores da UPV.

Paira poder facelo, primeiro é necesario dispor dunha base de datos pediátrica, que é quizais o traballo máis complicado. De feito, nos nenos danse poucos casos. Paira completar a base de datos, os investigadores necesitan datos de centos de ritmos cardíacos adecuados e letais, paira o que contan coa axuda de once hospitais e médicos que reciben sinais cardíacos infantís.

Una vez completada a base de datos, desenvolven algoritmos de confianza adecuados paira os nenos. É dicir, procesan os sinais que teñen dixitalizadas no computador ou os electrocardiogramas que informan o ritmo do corazón e analizan parámetros como a frecuencia dos sinais cardíacos, a morfología (forma) de devanditos sinais ou ondas, os espectros de devanditos sinais cardíacos e os parámetros significativos da relación tempo-frecuencia. Segundo todos estes parámetros, os sinais clasifícanse e os investigadores deciden si ese ritmo do corazón é ou non mortal.

Límite temporal

Así mesmo, como se mencionou anteriormente, o tempo é moi importante en situacións de tanta vida ou morte. A miúdo a masaxe é suficiente paira estimular o corazón e recuperar o ritmo adecuado. Outras veces, coa masaxe non adoita ser suficiente e pódese dicir que se perde o tempo. Durante a masaxe non se pode estudar o sinal do electrocardiograma nin dar descargas eléctricas. Por tanto, ata que se analiza o ritmo cardíaco e vese que cunha descarga recuperaríase, pasan os segundos e os minutos. É dicir, segundos e minutos entre a vida e o límite da morte.

Os enxeñeiros da UPV/EHU están a estudar a posibilidade de unificar a análise e masaxe do desfibrilador automático. O que ocorre é que o sinal recibido pola AED na superficie se distorsiona debido ao movemento da masaxe, polo que o diagnóstico non é fiable. Por iso, os investigadores da UPV/EHU están a probar diferentes métodos paira eliminar esta distorsión do sinal e poder realizar o diagnóstico de forma fiable.

Aplican diferentes métodos paira diferenciar claramente o sinal. Por exemplo, tómanse mostras dalgúns electrocardiogramas ou sinais e aplícanse algoritmos, co que se pretende distinguir entre o ruído ou a distorsión do sinal e o sinal limpo. Se se consegue isto, a análise do desfribrilador e a masaxe poderanse realizar simultaneamente.

Os métodos que probaron até o momento tanto nun como noutro campo foron bastante exitosos. Os investigadores queren publicar ambas as achegas a medio prazo.