Una mirada aos morcegos de Euskal Herria

2014/05/01 Lakar Iraizoz, Oihane - Elhuyar Zientzia Iturria: Elhuyar aldizkaria

• Ekologia
• Zoologia
• Ingurumena

Un dos principais obxectivos da investigación dos morcegos é contribuír á súa conservación, xa que moitos dos morcegos coñecidos atópanse en situación de risco. No catálogo vasco de especies en perigo de extinción, 21 dos 30 mamíferos catalogados son morcegos. En Navarra hai 23 mamíferos catalogados, dos cales 14 son morcegos. É dicir, "salvo 3-4 especies, o resto de morcegos atópanse en perigo de extinción no País Vasco", explica Alberdi.

Dependendo do medio no que viven, teñen algúns problemas ou outros. Os seus depósitos naturais son covas, gretas de rocas, orificios de árbores antigas, etc. Con todo, moitas veces entran no interior das casas en busca de protección, e ocúltanse nos espazos entre vigas e muros, baixo tezas e en recunchos tépedos, como o farían entre pedras e rocas. Aos que están nas covas moléstalles a xente que circula polo turismo, e prexudícalles; os que necesitan árbores vellas paira protexerse sofren a escaseza desas árbores. E os que entran nas casas, quedan totalmente suxeitos ao comportamento dos propietarios. Non existe ningunha lei ou norma que estableza que facer nestas situacións. Con todo, xa comezaron a tomar medidas e a facer o camiño paira protexer aos morcegos. Por exemplo, "está a prepararse un plan de conservación paira mellorar o estado dos morcegos de casas e covas, aínda que aínda está a nivel de borrador", afirma Alberdi.

As femias en reprodución, tanto as gestantes como as que están a beber, necesitan lugares tépedos e a miúdo recorren aos seus fogares. O biólogo explica cun exemplo: "Imaxínache que un granxeiro quere realizar traballos de restauración no caserío e atopa morcegos. Normalmente é no verán, cando as femias crían. En varios países europeos está ben definido o que hai que facer nestes casos e foméntase que non haxa ningunha intervención até o outono. Porque se fas algo podes acabar con toda una colonia. Pola contra, se os traballos atrásanse ao outono, os morcegos viaxarán pola súa conta, xa que normalmente teñen diferentes goridas paira verán e inverno".

Outro exemplo é o dos parques eólicos. Si en lugar de comezar as turbinas puxésense en marcha cun vento de 5 m/s, cun vento de 6,5 m/s, "a mortalidade dos morcegos diminuiría considerablemente e o nivel de enerxía diminuiría moi pouco. E é que con estes ventos os morcegos non voan tan arriba", explicou. No norte de Europa e Estados Unidos traballaron bastante neste campo, xa que os eólicos están a matar a gran cantidade de morcegos. "Son medidas pequenas pero poden ter una gran influencia", sinalou Alberdi.

Una forma de protexer aos morcegos é coñecelos e difundir a súa situación para que a sociedade conciencíese. No caso do Reino Unido, por exemplo, conseguiron concienciar á sociedade e conseguiron que os morcegos en casa sexan unha honra e una sorte paira moitas persoas. Pero paira iso é imprescindible facer comprender que son os morcegos, como son e que vantaxes ofrécennos.

Métodos de análises

En xeral, no mundo "definíronse 100 novas especies nos últimos dez anos", explicou Alberdi. Por tanto, non se pode asegurar aos expertos o número de especies de morcegos presentes en Euskal Herria, "hai unhas 25".

Tras esta incerteza, o biólogo cre que hai dificultades paira estudar os morcegos: "temos que andar por lugares moi difíciles, normalmente pola noite". Ademais, son animais huidizos e, ao ser nocturnos, dificilmente observables a primeira ollada. Os investigadores recorren por outras vías paira superar estas dificultades.

Investigadores da UPV preparan una trampa de arpa paira a captura de morcegos. Ed. Antton Alberdi

Transmisor dun morcego anillado. Ed. Antton Alberdi

Seguindo o sinal que emiten os transmisores paira coñecer a localización dos depósitos de morcegos. Ed. Antton Alberdi

Por exemplo, os investigadores céntranse nos pulsos de varrido que emiten os morcegos mediante un detector de ultrasonidos. Saben como son eses pulsos, que é un morcego. Os pulsos e por tanto os morcegos diferéncianse en dúas características: Por unha banda, en frecuencia, xa que emiten pulsos de maior ou menor grosor. E doutra banda, os pulsos teñen diferentes características nuns e outros morcegos: algúns son de frecuencia fixa e outros de frecuencia variable, é dicir, de alta frecuencia inicial e baixa ao final. A diferenciación de especies dun xénero concreto é máis difícil nalgúns casos, xa que poden emitir pulsos moi similares", explicou Alberdi.

Antton Alberdi en traballos de laboratorio. Ed. Antton Alberdi

A información obtida a partir dos pulsos de varrido de morcegos compleméntase con outros traballos. Entre outras cousas, os morcegos son capturados a través de redes, paira coñecer a abundancia dunha determinada especie nun lugar determinado, marcarán morcegos, colócanlles pequenos transmisores paira poder facer un seguimento da súa localización exacta e así coñecer os seus refuxios, comportamentos, etc.

A partir de una mostra de patagio (membrana que forma o sur) realízanse estudos moleculares no laboratorio. E é que nalgúns xéneros, paira estar seguros de que pertence a unha especie, é necesario realizar unha análise molecular. Adoitan analizar o ADN mitocondrial paira diferenciar entre especies. Os investigadores tamén coñecen o que comen os morcegos a través da análise do ADN.

Como complemento ás investigacións, Alberdi saca fotografías dos morcegos, fotógrafo afeccionado. "Como moita xente considéraos animais sucios e asquerosos, as fotos permiten mostrar ao público a limpeza e beleza destes animais".

O tres grandes oídos

Plecotus austriacus. Ed. Antton Alberdi

Plecotus macrobullaris. Ed. Antton Alberdi

Plecotus auritus. Ed. Antton Alberdi

No País Vasco existen tres especies do xénero Pleco o teu s: P. auritus , P. austriacus e P. macrobullaris . O tres son morfológicamente moi similares. "Teñen una ecoloxía diferente, pero teñen diferentes comportamentos e necesidades biolóxicas", explica Alberdi. P. macrobullaris, por exemplo, só está nos Pireneos. P. austriacus habita en medios forestais mixtos, nunha paisaxe típica do País Vasco, con bosques, pastos, zonas mixtas con barreiras vivas intercaladas, e P. auritus é una especie de bosque. "Aínda que estas tres especies separáronse fai 3-4 millóns de anos, todas conservaron una morfología similar", matiza.

Estes morcegos teñen orellas grandes, probablemente porque ouven pasivamente os sons que fan as presas. Moitos dos sits que comen son timpanados e son capaces de escoitar os ultrasonidos que emiten os morcegos. A estratexia de varias polillas consiste en facerse pasar polo falecido ao ouvir un ultrasonido e deixarse caer ao chan. Outros son capaces de emitir ultrasonidos recorrendo a órganos sexuais opostos, mesturando morcegos. "Por tanto, paira evitar este tipo de cousas, estes morcegos escoitan sen apenas emitir ultrasonidos", explica Alberdi.

Ademais de emitir poucos ultrasonidos, os que emiten son difíciles de detectar mediante detectores. Uno dos límites dos detectores é que non perciben por igual os pulsos emitidos por todos os morcegos. Por unha banda, hai morcegos que emiten a baixa intensidade e que "aínda que estean a cinco metros do detector non o detectaron", explica Alberdi.

Pasteiros pirenaicos

Ed. Antton Alberdi

Un exemplar de Plecotus macrobullaris gardado entre pedras. Ed. Antton Alberdi

Plecotus macrobullaris foi capturado por primeira vez nos Pireneos no ano 2003, en Ordesa, non habendo máis citas durante anos. Antton Alberdi lembrou que se pensaba que era una especie moi rara nos Pireneos. Ata que empezamos a pór as redes nos pastos. Nunca se fixo mostraxe nos pastos. Nalgúns libros dise que nunca se coloquen nos pastos, xa que os morcegos non caen. Pois é a única maneira de capturar exemplares desta especie. E capturamos centos de exemplares con este método. Faenan en pasteiros cerca do chan. Cos detectores de ultrasonidos é moi difícil a súa detección, e dado que as mostraxes realizábanse nun lugar inapropiado, pensábase que tiñan una incidencia moi baixa.

"O herbáceo alpino é a única especie que caza e cría en Europa en medios alpinos, sobre a base do coñecido até agora. Mentres as femias humillantes gárdanse nas gretas, os machos e as femias non humillantes ocúltanse a miúdo nos tramos rochosos de grávalas. Baixo case calquera pedra dos Pireneos pode haber un morcego até 2.500 metros de altura. Atopamos a especie nos Pireneos entre 1.400 e 2.800 metros, e atopamos as gardas moi preto dos neveros", explica Alberdi.

Domicilios

Grupo de morcegos atopados nunha igrexa. Ed. Lide Jiménez

A pesar de non ser o seu hábitat natural, os morcegos adaptáronse a vivir nas infraestruturas creadas polo ser humano, e nalgúns casos entran en vivendas, igrexas, etc., buscando refuxio, pedindo lugar de cría adecuado, etc.

Pipistrellus kuhlii salgue da gorida un morcego. Ed. Antton Alberdi

O experto en morcegos Antton Alberdi lembra una anécdota respecto diso: "Fomos a unha muller que escoitou morcegos entre dous tabiques da súa casa. Era o sexto piso dunha torre de casas. A muller, angustiada, pechou antes de que fósemos nós a rejilla que os morcegos estaban a utilizar como acceso. Cando nos fomos, explicámoslle que a colonia estaría alí como moito até setembro e que logo ían irse, e si pechaba entón non volverían. Pero se o pechaba antes, dixémoslle que quedarían dentro, que ao principio estarían ruidosos, que logo morrerían e que ao podrecerse tería un mal cheiro. Abrimos de novo a entrada pechada por el e os morcegos saíron con sede e fame. 55 Pipistrellus kuhlii saíron".

De covas

Neste momento, a medida máis eficaz paira a conservación dos morcegos é "regular o turismo das covas", segundo o experto en morcegos Antton Alberdi. De feito, os investigadores coñecen algunhas das covas craves paira a conservación de morcegos. No País Vasco son entre 20-30, tanto pola súa gran cantidade de exemplares como cualitativamente pola súa diversidade ou por ser refuxio de especies ameazadas. "Algunhas covas son refuxio estival dalgunhas especies e outros lugares de hibernación", afirma.

Ed. Antton Alberdi

Pois ben, vendo que o turismo das covas creceu ultimamente, e ao mesmo tempo, vendo que nalgunhas delas cada vez hai menos morcegos, empezaron a tomar medidas na administración. Prohibiuse o acceso a algunha cova e estase realizando un seguimento da recuperación de morcegos.

Segundo os investigadores, este tema debe ser tratado con moito coidado. "Hai xente que non ve con bos ollos prohibir o acceso ás covas, pero están a tomar medidas porque a situación é realmente grave", explica Alberdi. Creo que hai que chegar a un acordo entre investigadores, xestores naturais, turistas e espeleólogos, porque só coa colaboración de todos conseguirase manter a diversidade de morcegos que temos en Euskal Herria", engadiu.

A colocación de peches pode converterse nun problema paira os morcegos. Moitos dos cerramentos realizáronse pensando nas persoas en lugar de nos morcegos, é dicir, con barras verticais, e deixando entre as barras una distancia máxima de 20-25 centímetros, non só se dificulta o paso das persoas senón tamén de moitos morcegos. "Hai pequenas especies que teñen capacidade paira pechar e pasar as ás, pero a maioría non o poden facer", explica Alberdi. As barras que agora se están colocando colócanse pensando niso: si son verticais colócanse até os 3 metros, deixando espazo paira pasar de arriba, e si non, colócanse barras horizontais.

Bosques antigos

Myotis bechsteinii. Ed. Joxerra Aihartza

Barbastella barbastellus. Ed. Antton Alberdi

Antton Alberdi cre que son morcegos especializados en vivir en árbores e bosques vellos, "os que están en peor estado e teñen máis dificultades paira a súa conservación". O morcego forestal, como Barbastella barbastellus, introdúcese nas gretas entre a cortiza das árbores e a cortiza, que son os seus gardas. A especie Myotis bechsteinii, pola súa banda, utiliza principalmente orificios de paxaro paira a implantación de colonias de cría. "É difícil conservar estes morcegos, xa que as superficies de bosques antigos que temos, sobre todo carballos, son moi pequenas", subliñou Alberdi. Tamén son moito máis difíciles de detectar e monitorizar, xa que se modifican moito as gardas e transítanse árbores. O único que se pode facer nestes casos é manter o hábitat, é dicir, protexer os bosques na súa totalidade. "Pero isto ten outras implicacións, inclúense factores e medidas doutra escala", afirma.