Tolerantes ao arsénico pero non máis

2012/07/11 Etxebeste Aduriz, Egoitz - Elhuyar Zientzia Iturria: Elhuyar aldizkaria

• Mikrobiologia
• Biokimika
• Biologia

Dous artigos publicados na revista Science negan a capacidade das bacterias do lago Mono de California paira utilizar o arsénico.

En decembro de 2010 un equipo de investigadores do Instituto de Astrobiología da NASA publicou que a bacteria GFAJ-1 do Lago Mono era capaz de substituír o fósforo por arsénico en diversas biomoléculas, como o ADN. A noticia suscitou un gran debate, tanto pola forma anunciada como polas consecuencias do descubrimento. De feito, cuestionaba as bases da química da vida. A vida baséase en seis elementos: carbono, hidróxeno, nitróxeno, osíxeno, xofre e fósforo. E aínda que o arsénico é bastante parecido ao fósforo, é tóxico paira todos os seres vivos que se coñecen até agora, excepto esta bacteria.

Moitos cuestionaron o descubrimento e a microbióloga da Universidade British Columbia, Rosie Redfield, afirmou no principio do ano que non puido repetir en laboratorio os resultados da NASA. Redfield é un dos autores dun dos artigos publicados agora. Neste artigo indícase que no ADN das bacterias que creceron nun medio con moi poucos fósforos e arsénico, nas mesmas condicións que os da NASA, non se detectaron arsénicos. E no segundo artigo, investigadores do Instituto Federal Suízo de Tecnoloxía publicaron que non crecen sen fósforo, aínda que sexan arsénicos.

Así, os investigadores conclúen que o GFAJ-1 é resistente ao arsénico, pero que non o utiliza en lugar do fósforo, e que, aínda que é capaz de crecer con moi poucos fósiles, o fósforo é imprescindible. En calquera caso, Felisa Wolfe-Simon, autora do artigo orixinal, afirmou a Nature que “o artigo orixinal suxería a necesidade dun fósforo, como se observa nestes dous artigos, pero os nosos datos indicaban que o uso dunha cantidade moi pequena de arsénico en células e biomoléculas permitía sobrevivir nunha contorna moi pobre en fósforo. Estas cantidades de arsénico poden ser moi difíciles de medir una vez abertas as células”.