Cámaras fotográficas dixitais

1997/04/01 Otaolaurretxi, Jon Iturria: Elhuyar aldizkaria

• Irudiak/Soinuak

Sobre este tema xa ocupamos Elhuyar. Na revista Zientzia eta Teknika (ver, por exemplo, o artigo titulado “Fotos Numéricas” número 87 ou o artigo 69 “Fotografías en pantalla de computador”). Con todo, cada día avánzase e consideramos interesante describir a situación actual.

A foto dixital é a que salgue sen película. A cámara dispón de captadores paira transformar a enerxía dos raios de luz que atravesan o obxectivo en enerxía eléctrica. A imaxe obtida dixitalízase punto por punto, comprímese e se garda na memoria interna do aparello ou nun cartón. Conectando a cámara dixital ou o cartón ao microordenador, pódense pasar as imaxes ao disco duro do computador. A continuación, manipular, deformar, completar, etc. as fotos na pantalla do computador. pódense realizar.

Barreiras existentes

Os principais obstáculos aos que se enfrontaron até agora as cámaras dixitais foron o seu prezo e a falta de pureza das fotografías tomadas. Paira chegar á resolución que dá a película convencional de 50 ISO, as cámaras dixitais deben conter 18 millóns de píxeles. Como o píxel é o punto de definición da imaxe, cantos máis píxeles teña, maior será a resolución da imaxe.

A cámara dixital C-OutloL de Olympus é a máis cara (200.000 pts.). ou vale 8.000 libras), pero se obtén una imaxe de alta definición. Excelente obxectivo e flash.

Algunhas cámaras dixitais profesionais, como o modelo DGS ou o modelo Dixital Camera System 460 de Kodak, ofrecen una fotografía de 6 millóns de píxeles, pero o prezo é enorme e non pode ser adquirido por calquera. A cámara dixital Quicktake 100 extraída por Apple e Kodak hai dous anos e medio paira o público en xeral tiña una resolución de 300.000 píxeles. Posteriormente en novembro de 1995 lanzouse a cámara QV-10 de Casio. A cámara con pantalla de cristal líquido e as imaxes tomadas podían verse inmediatamente. Pero era de baixa definición e caro (150.000 pts. ou 6.000 libras).

Vantaxes do dixital

Aínda que en resolución non chega á altura das cámaras convencionais, a cámara dixital ten as súas vantaxes. Permite visualizar e imprimir na pantalla de cristal líquido antes de tomar a foto. Ademais, a foto que non gusta pódese borrar inmediatamente.

No caso de utilizar cámaras dixitais, non é necesario ir ao revelado da película e a sacar copias como no sistema tradicional. Cada cal pode sacar copias na súa impresora de oficina ou velas no monitor de televisión cando o desexe.

A falta de resolución das imaxes tamén é cada vez menor si analízanse as cámaras que saíron ultimamente. A cámara Power Shot 600 de Canon realiza imaxes de 570.000 píxeles e a cámara Camedia C-OutloL de Olympus de 810.000 pixels.

Esta cámara de Olympus 200.000 pts. ou vale 8.000 libras. O máis barato é a máquina DC20 de Kodak, con 68.000 pts. ou 2.700 libras. Cabe destacar a casa xaponesa Sega, con 35.000 pts. ou a cámara dixital de 1.400 libras.

Outra vantaxe destas cámaras é o tamaño e o peso. As súas dimensións son similares ás das máquinas convencionais compactas e o seu peso oscila entre 120 e 300 gramos. Fornécense visores ópticos, zoom, macro obxectivo, etc. e algunhas destes adhesivos teñen una particularidade interesante. Por exemplo, ao aparello Dimâge V de Minolta, o zoom giratorio conéctase cun cable dun metro de lonxitude e cando hai unha chea de fotógrafos, paira retratar a un personaxe famoso basta con levantar a man e sacar o zoom por encima da cabeza dos demais.

Outra vantaxe das cámaras dixitais é poder ver as fotos no monitor de televisión. Non é necesario por tanto proxector de diapositivas. Ademais, pódense tomar notas ao facer a foto. As máquinas PowerShot 600 de Can, DC-2 de Ricoh e CoolPix 300 de Nikon, por exemplo, teñen a posibilidade de recibir anotacións verbais ao tomar cada foto. A máquina mencionada en Nikon ten ademais axenda electrónica e, do mesmo xeito que no Newton de Apple, na pantalla de cristal líquido pódense escribir avisos con bolígrafo electrónico.

Os amantes de internet tamén poden enviar os seus fotóns a través das máquinas DC20, DC25 e Nikon CoolPix 100 de Kodak até o outro extremo do mundo.

Dúas tendencias en novas máquinas

Nesta revolución das cámaras fotográficas dixitais hai dúas tendencias principais. Una delas esixe utilizar o microordenador despois de facer fotos na cámara. A cámara, en certo xeito, é o axudante do computador. Na pantalla do computador pódense ver, tocar e remodelar as fotos.

A segunda tendencia descarta o computador e conéctase mediante un cable a unha impresora especial. Desta forma sácanse directamente copias da foto. No entanto, tamén poden conectarse ao ordenador si queren tratar as imaxes.

A cámara dixital DC20 de Kodak é a máis lixeira (120 gramos) e a máis económica (68.000 ptas.). ou 2.700 libras).

Camedia de Olympus é a cámara desta tendencia. Conéctase directamente á impresora P-150E especialmente preparada paira iso. Funciona en sublimación térmica e imprime en cor o formato A6 en dous minutos. Costa 100.000 pesetas ou 4.000 libras e cada copia salgue a 125 pesetas ou a 5 libras. Con todo, o sistema ten algúns erros. A cámara Camedia non ten zoom e ademais as pilas gástanse moito.

Esta é a segunda tendencia da cámara QV-100 de Casio (112.500 pts.). ou vale 4.500 libras). Á pequena impresora QG - 100 que funciona en sublimación térmica (42.000 pts. ou 1.700 libras). Caixa cadrada de 15 cm de lado que pesa un quilo e utiliza cartuchos de cinta autoadhesiva paira sacar copias de 42x55 mm (90 ptas.). ou 3,5 libras cada una).

A tendencia principal é utilizar sistemas ultratrínicos compostos de cámaras e impresoras. Fujifilm, por exemplo, presenta a cámara DS7 cunha impresora lixeira denominada sistema termo-autocromo. Non utiliza cintas de tinta nin cartuchos, senón papel especial de cor amarela con cyan e capas de magenta (100 pts. cada copia). ou costa 4 libras).

Programas de cambio de imaxe

Una das vantaxes máis atractivas das fotografías dixitais é poder tocar e cambiar as imaxes. Os programas máis coñecidos son PhotoEnhancer (de Picture Works Technology) e PhotoDeluxe (de Adobe). Poden cambiar as cores, eliminar defectos, disimular as sombras deixadas polo flash, etc. Calquera persoa pode maquillar fotos, pór os pés, etc. Fujifilm, pola súa banda, conta cun programa denominado “Archivist” que, ademais dos traballos anteriormente mencionados, permite conectarse a Internet.

Meta Tools conta co programa “Kai’s Powe Goo”, que acompaña ás máquinas DC20 e DC25 de Kodak. Pode deformar a imaxe até deixala caricatura. Tamén ofrece a posibilidade de sacar una imaxe mesturada.

Con todo, polo momento as cámaras fotográficas dixitais son máis caras que as convencionais, pero tendo en conta as investigacións e avances que se están realizando neste campo, estímase que dentro de catro anos o 30% das máquinas fotográficas que se venden no mundo serán dixitais.