Boca cortada

2003/09/01 Andonegi Beristain, Garazi - Elhuyar Zientziaren Komunikazioa Iturria: Elhuyar aldizkaria

• Anatomia/Fisiologia

Ter a boca seca non é nada agradable e menos que esa sequedad convértase nunha enfermidade. Con todo, hai máis dunha enfermidade relacionada coa falta de txistu, como a sicca-sicca e a síndrome de Gougerot-Sjögren.

A investigación sobre estas enfermidades pouco frecuentes comezou a fortalecerse en 1976 co coñecemento das novas funcións da molécula de ATP (adenina trifosfato). Nese ano, o ATP e os seus derivados viron controlar varios procesos biolóxicos e o resultado comezou a investigar en Leioa a súa relación co asubío.

Estas investigacións, sen dúbida, tiñan un interese biolóxico e médico, por exemplo, paira curar as enfermidades antes mencionadas. De feito, estas enfermidades que aparecen nas persoas da terceira idade provocan a carencia de txistu e bágoas.

A síndrome de Goujerot-Sjögren é máis tolerado polas mulleres que polos homes, un 10% máis.

Hai que ter en conta que a ausencia de txistus e bágoas é un problema grave, xa que sen o txistu aparece sequedad de boca, dificultade paira falar e tragar comida e, se a bágoa é insuficiente, pode chegar mesmo a quedar cego.

A importancia do txistu

O txistu protexe e limpa a boca, o tubo dixestivo e o estómago. Alí atópanse as proteínas e outras encimas importantes, así como os FSE (proteínas Epidermal Growth Factor). As proteínas EGF favorecen o crecemento da pel e resolven constantemente as feridas que produce a comida na boca e o tubo dixestivo.

Dada a importancia do txistu, os estudos centráronse, en primeiro lugar, nas glándulas que segregaban o txistu, como é o caso da glándula situada baixo o maxilar. Estas glándulas, coa síndrome de Goujerot-Sjögren, expresan una proteína. Esta proteína contribúe á proliferación de linfocitos T ao redor da glándula, quedando esta rodeada de anticorpos e proteínas. A síndrome de Goujerot-Sjögren é una enfermidade autoinmune.

De feito, no estudo destas glándulas observouse que a molécula de ATP e os seus receptores (receptores purinérgicos) exercían una gran influencia sobre os asubíos. O ATP prodúcese cando se excitan as glándulas de txistu, é dicir, cando comemos ou ao principio da dixestión.

Á vista diso, os investigadores, primeiro, caracterizaron os receptores de ATP presentes nas células e despois determinaron os mecanismos internos das mesmas. Deste xeito, observouse que en enfermidades que levan una falta de txistu, o ATP é suficiente paira abrir os tubos que desprenden txistu. O mesmo ocorrería no ollo, cando faltan bágoas, ou cando falten fluídos limpadores da traquea, mesmo en pacientes con bronquios colmatados ou fibrosis ciística. Por exemplo, o ATP tamén inflúe positivamente na prevención de trombosis nas placas.

Por tanto, o ATP e os seus derivados, ao favorecer a fluidez dos fluídos, son una vía alternativa paira o desenvolvemento de medicamentos paira estas enfermidades. As novas funcións da molécula que poucos investigaban poden ser a cura de moitos pacientes.

• Título do proxecto Caracterización de receptores purinérgicos en glándulas de txistu.
• Obxectivo Investigar a fisiología e regulación dos procesos patolóxicos relacionados coa fuga alterada do txistu.
• Investigador Principal Aida Mariño.
• Persoal UPV: A. Mariño, E. Alzola, M. García. J. Burzaco, M. Fernández, M. Conde, M. Villate.Universidade Libre de Bruxelas: Jean Paul Dehaye.
• DepartamentDepartamento de Bioquímica e Bioloxía Molecular.
• •
• • Goberno Vasco, UPV, MCyT, Fundación Gangoiti-Barreira, NATO.