"Un dos grandes retos da exploración do Sistema Solar é atopar vida"
Tivemos sorte e traballamos duro. Hai que ter un pouco de intuición paira elixir temas que supostamente son punteiros e de gran interese. Hai atmosferas noutros planetas e nesas atmosferas prodúcense procesos similares aos que ocorren na Terra, en definitiva son laboratorios naturais nos que podemos explorar o cambio climático, o buraco da capa de ozono, a formación e duración de anticiclóns e depresións, as tormentas xigantescas --que apareceu nas superficies de Nature e Science...Non podemos facer este tipo de cousas nun laboratorio pero si nos laboratorios máis naturais.
Creo que todos. Cada atmosfera ten as súas peculiaridades que podemos ver na Terra. Por exemplo, Venus ten un efecto invernadoiro enorme, a súa atmosfera está chea de dióxido de carbono: Aprendendo o efecto invernadoiro de Venus comprenderemos mellor o noso.
En Marte estudamos os mesmos procesos que na Terra --depresións, anticiclóns…-, pero coa vantaxe de que non temos océanos, a superficie é totalmente sólida. Así que é máis fácil facer predición e podemos mellorar a nosa.
En Júpiter e Saturno temos tormentas e anticiclóns xigantescos que perduran séculos e que non se disolven (o anticiclón dos Azores ten una duración máxima dun mes).
É moi difícil predicir este tipo de fenómenos atmosféricos, e podemos aprender moito destes planetas con diferentes composicións químicas, temperatura, velocidade de translación, tamaño, etc. É como cambiar os parámetros no computador, pero cando se queren realizar probas no laboratorio non se pode construír un Júpiter ou a atmosfera de Venus. Témolo aí, no espazo, e por iso imos aquí.
Creo que estamos nunha época inmellorable. Evidentemente, a crise económica ha freado algúns proxectos, pero en xeral, algunhas misións espaciais están a explorar todo o sistema solar. E non podemos negar que atopar vida é un dos grandes retos que temos na exploración do Sistema Solar. Atopar vida máis aló da Terra cambiaría drasticamente a bioloxía, o medicamento... Non sabemos onde chegariamos si, por exemplo, mañá en Marte atopasen un organismo no que o ADN foi substituído por outra molécula complexa. Mesmo se tivese ADN. Veu da terra? É una réplica distinta que evolucionou como na Terra noutro medio ambiente? Calquera resposta a estas preguntas é realmente sorprendente. Por tanto, hoxe en día é realmente fascinante atopar vida en Marte, nos satélites de Júpiter (Europa e Ganímedes, onde se cre que hai océanos subsuperficiales) ou en Titán (no frío satélite de Saturno rico en hidrocarburos).
É lóxico pensar que no universo hai vida intelixente nalgún lugar, porque no universo hai uns cen mil millóns de galaxias. E cada galaxia ten cen mil millóns de estrelas. Se pensamos que moitas destas estrelas teñen planetas –e seguro que é así, porque están a descubrir moitos planetas extrasolares–, e si en moitos deses planetas creouse vida, quizais a vida inicie un camiño cara á intelixencia. Pero estas son só probabilidades. Hai que saber que as condicións necesarias paira crear e evolucionar a vida non son tan fáciles: son necesarias condicións específicas en canto ao tipo de estrela, tipo de planeta, o seu medio ambiente, etc.
Hai polo menos tres compoñentes fundamentais: a auga, o mellor disolvente paira calquera composto químico; o carbono, elemento básico capaz de formar moléculas xigantescas orgánicas; e logo hai un elemento fundamental que nos ensinou moito: a enerxía. Até hai pouco pensabamos que a única enerxía dispoñible paira vivir procedía dunha estrela. Hoxe sabemos que a vida submarina non utiliza a enerxía solar, senón a enerxía geotérmica baixa. E isto é moi importante paira buscar una vida extrema. Por suposto, será outro tipo de vida, probablemente moi primitiva. Pero será importante e, por exemplo, pode atoparse en satélites como Europa ou Ganímedes, que teñen océanos subsuperficiales.
Efectivamente. Esa pode ser una resposta ao paradoxo de Fermi, que di: "se están aí, por que non nos visitaron? ". A existencia doutros seres intelixentes pode deberse á gran distancia existente entre eles e nós. Outra resposta podería ser máis grave, que estamos realmente sós no universo.
Os seres humanos non sabemos valorar a nosa posición no cosmos: vivimos nun mundo marabilloso. Se miramos cara ao sol, a Venus, temos ao noso lado un mundo calcinado, cun efecto invernadoiro que chega a temperaturas de 450 C que funden o chumbo; se miramos cara ao exterior, a Marte, temos un planeta totalmente conxelado, case sen atmosfera. Vivimos nun lugar moi apropiado, nun bo lugar. Coidemos este mundo. A humildade tamén é necesaria; cando vemos miles de millóns de galaxias, miles de millóns de estrelas que hai no universo, dámosnos/dámonos conta de que somos una mota de po perdida no universo e que as nosas miserias non teñen ningún sentido.
Uno dos grandes retos é dispor dunha tecnoloxía que nos permita viaxar máis rápido polo Sistema Solar. Estamos a dar os primeiros pasos ao redor do noso planeta, pero sairemos del. Creo que temos retos únicos. É difícil explorar o espazo: Fóra da Terra, fóra do noso nicho de vida, as condicións son extremas, pero creo que nos próximos anos --se o sistema económico permítenolo - coñeceremos moito mellor os mundos que nos rodean e poderemos explotar os seus recursos; na medida que terminen na Terra poderemos sacalos doutros mundos. E avanzaremos sen dúbida noutros mundos. A nosa civilización e cultura ten 6.000 anos e mira o que avanzamos.
Eu creo que si, claro. Temos que saír do noso planeta e avanzar cara a outros planetas. Estou seguro de que así será.
Buletina
Bidali zure helbide elektronikoa eta jaso asteroko buletina zure sarrera-ontzian
