Sen referencia, volta e volta

2010/03/21 Lakar Iraizoz, Oihane - Elhuyar Zientzia

• Anatomia/Fisiologia
• Geografia

Pode parecer un truco paira dar tensión á película. Pero ten relación coa realidade. De feito, nun estudo realizado no Instituto Max Plank de Alemaña, obsérvase que a xente tende a realizar verdadeiros percorridos redondos cando non toma referencia na súa contorna. Os puntos de referencia poden ser algún edificio alto, una montaña remota, incluso o Sol ou a Lúa. Sen eles non podemos camiñar correctamente.

Na revista Science explícase que a xente que non é capaz de ver que empeza a darse conta na década de 1920 tende a empeorar a súa traxectoria. Paira explicar esta curiosa tendencia, díxose que una perna é máis longa que a outra, o que nos fai ser incapaces de avanzar correctamente. Pero se fose así, sempre nos inclinariamos cara a un lado concreto, e os investigadores alemáns han visto que o erro tampouco o facemos sistematicamente, senón que una soa persoa pode tomar o camiño cara á esquerda, logo cara á dereita, paira chegar ao momento que finalmente saíu.

Non é de estrañar que os antigos investigadores non se dean conta de que nos inclinamos cara a un lado e cara a outro, xa que entón non había medios paira seguir os percorridos dos camiñantes. Agora si que é posible, xa que por GPS pódese saber de onde foi una persoa determinada.

Nos que non puideron ver o sol, os camiñantes terminaron facendo círculos no deserto (Foto: www.fjexpedition.com/A. Zboray). ...

Os investigadores do instituto Max Plank realizaron un seguimento por GPS na súa investigación. Tomaron nove acodes e dixéronlles que estivesen o máis rectos posible, unhas no deserto do Sahara e outras no bosque de Bienwald, un extenso e chairo bosque alemán.

Catro días despois de nove pasaron polo bosque nun desnivel, e o catro fixeron carreiros. Tres deles, ademais, pasaron unha e outra vez por encima das pisadas que lles deixaron, sen darse conta. Outras dúas persoas tamén estiveron no bosque, pero elas puideron utilizar o Sol como referencia e realizaron un percorrido case directo.

Os outros tres participantes foron trasladados ao deserto do Sahara. Dous deles fixeron a proba durante o día e non fixeron o camiño correctamente, pero non chegaron a circular. O terceiro dos participantes estivo de noite e só puido gozar da Lúa nalgúns tramos. Pois cando a Lúa ocultábase tras as nubes, o camiñante desviábase.

Erro no cerebro

Nos bosques pechados é máis difícil tomar referencias e terminar de circular (Foto: Mossaiq).

Á marxe da explicación da lonxitude das pernas, os investigadores creen que a orixe deste estraño comportamento está no cerebro. Á marxe das referencias externas, o oído interno do cerebro (concretamente o sistema que nos axuda a manter o equilibrio) e os sensores do movemento muscular e articular informan o percorrido que se está realizando.

Pero estes informantes son erróneos, cometen pequenos erros. Por tanto, o que camiña pensa que avanza correctamente, pero realmente tórnase. E cando fallan as referencias paira corrixir esa percepción errónea da liña recta, pode ocorrer que os erros apunten ao peón cara a unha dirección determinada e que este progresivo empeoramento acabe provocando un percorrido de 360 graos.

Publicado en 7K.