Morreron os antepasados dos mexillóns una supernova?

2002/02/12 Carton Virto, Eider - Elhuyar Zientzia

• Paleontologia
• Astronomia
• Arkeologia

As supernovas prodúcense cando estrelas moi grandes quedan sen combustible, colapsan e explotan. Entón lanzan grandes cantidades de materia e enerxía ao espazo. Cinco supernodos danse en grupos de estrelas relativamente novas e, de feito, hai tres zonas deste tipo na asociación Scorpius-Centaurus da nosa galaxia. Investigadores da Universidade John Hopkins calcularon que en cada un deles podería producirse una supernova agora de 10, 7 e 2 millóns de anos, a última a 130 anos luz da Terra. A esa distancia, sen causar danos suficientes paira destruír a Terra, deixaría indicios na Terra.

Hai tres anos, os investigadores alemáns atoparon grandes concentracións de 60 elementos de ferro nas rocas oceánicas. O ferro 60 aparecía en dúas capas, una de fai 0-3 millóns de anos e outra de fai 4-6 millóns de anos. Segundo os investigadores da Universidade John Hopkins, os restos de ferro da capa máis nova son cedidos por esta posible supernovela. Crese que a Terra sufriu un bombardeo de raios cósmicos como consecuencia da explosión e é produto de reaccións nucleares provocadas por 60 raios cósmicos de ferro.

Secuencia de eventos

Fai 2 millóns de anos produciuse una supernova na asociación Scorpius-Centaurus de Vía Láctea. A terra foi bombardeada por raios cósmicos e producíronse reaccións químicas na atmosfera. Por unha banda, formouse o ferro 60 que se acumulou nas rocas oceánicas e, por outro, formouse o monóxido de nitróxeno que destruíu o ozono atmosférico.

O monóxido de nitróxeno ten a capacidade de destruír ozono e crese que se debe a grandes cantidades de raios cósmicos. Os astrónomos calcularon que una supernova a 130 anos luz reduciría a capa de ozono nun 60%. Debido á debilidade da capa de ozono, os seres mariños quedaron expostos aos raios ultravioletas do sol, morreu o plancto e posteriormente alimentábanse de plancto.

Falta peza

Pero a pesar de que os investigadores da Universidade John Hopkins presentaron una hipótese circular e interesante, fáltalles una peza paira completar o puzzle, é dicir, atopar algún rastro desta destrutiva supernova nun dos conxuntos estelares da zona.