Iluminación e composición

1995/04/01 Nogeras, Itziar - Elhuyar Fundazioa Iturria: Elhuyar aldizkaria

• Irudiak/Soinuak

Volvendo ao indicado no artigo primeiro desta sección, a cámara, a diferenza dos ollos, non distingue o que é visual e o que non é importante. Para que a fotografía teña significado, debemos utilizar a composición e as normas de iluminación (e técnicas fotográficas). A culler está ao encher co tema. E elixir o tema é dar importancia a algo diferenciando das cousas da contorna. Ás técnicas analizadas ao longo dos 14 capítulos até a data, engadirase una composición máis relacionada co aspecto artístico e unhas normas básicas de iluminación que permitan obter a mellor calidade posible nos nosos resultados.

Dirección da luz

Os elementos básicos da iluminación son a calidade e a dirección. A dirección cambia a forma e forma do obxecto, resalta algunhas superficies e elimina outras.

O que máis destaca polo seu volume e textura é a iluminación transversal; coa iluminación frontal (traseira da cámara) redúcese a textura e profundidade do suxeito; o contraluz acentúa o contraste, reduce o detalle e elimina os volumes, crea ziluetas; e o resto (luz solar do mediodía) elimina os volumes e crea sombras moi notables baixo os ollos e o nariz nos retratos.

A hora e o tempo teñen moito que ver coa calidade e dirección da luz. Na fotografía en cor, sobre todo, a influencia da posición e altura da luz solar sobre o suxeito é moi importante. A luz natural cambia ao longo do día e do ano. A temperatura de cor aumenta gradualmente coa altura do sol. Por iso, a luz do amencer e do atardecer é avermellada; a luz cambia máis rapidamente en ambos os momentos. As películas están adaptadas á luz do mediodía.

A dirección da luz tamén cambia. No verán forma un arco máis amplo que no inverno desde o punto de saída do sol até o punto de entrada. Así, no verán, sobre todo ao mediodía, a luz é moito máis vertical e no inverno o ángulo da luz é máis tombado.

O tempo tamén inflúe, nos ambientes máis tépedos, debido ao vapor de auga da atmosfera, a luz adoita ser máis difusa, o que se nota especialmente nas horas de amencer e de atardecer. O ceo azul xera a miúdo sombras azuis.

Calidade da luz: luz forte e luz forte

Serve paira ambientar as luces, chamar a atención sobre algo, cambiar as formas ou reproducir a textura. En ocasións pódese elixir a luz máis adecuada (por exemplo, esperando a hora máis adecuada), mentres que noutras ocasións teremos que adaptarse á que hai e sacarlle o máximo partido. No estudo, pola contra, a iluminación está controlada e utilízase dunha maneira ou outra en función da súa finalidade.

A luz forte proporciona bordos definidos con sombras fortes e produce resultados de contrastes e ambiente dramático. Ideal paira artigos con formas simples, cores brillantes e texturas lisas.

Coa luz de forza as sombras apenas se perciben (ás veces ningunha), fai ver toda a forma do obxecto e reduce o contraste entre luces e sombras, creando un ambiente máis tranquilo (como se pode apreciar na foto do neno da dereita). É apropiado paira gaiconplicados (paira os que as sombras poden producir confusión) e paira reproducir texturas bastas (como a da foto do tronco).

A calidade da luz vén determinada pola dirección dos raios da fonte de luz: a chegada dos raios nunha soa dirección (por exemplo, o sol do ceo limpo ou un flash) produce una luz potente; se se disipa a luz (por exemplo, reflectíndoa a través das nubes ou nalgunha superficie), os raios toman direccións diferentes e é a forza.

Encadre: enfoque

A maioría das cámaras teñen visor a nivel de ollo e o máis habitual é utilizar este enfoque. Con todo, cambiando de perspectiva pódense obter resultados moi interesantes. As fotografías poden ser de arriba a abaixo (foto do bosque), de abaixo a arriba (da montaña) ou de cerca (foto da nena e o neno). Os de abaixo a arriba son dramáticos, xa que desde abaixo increméntase o tamaño e a sensación de forza. Como o punto de vista descendente leva ao observador a mirar a escena con superioridade, a altura dos obxectos diminúe e a miúdo predomina o sentimento de tranquilidade.

O cambio de distancia tamén é un recurso útil. Paira poder obter una visión interna, por exemplo, é necesario achegarse ao obxecto enchendo con el o cadro completo. Desta forma simplifícase a imaxe, deixando ao suxeito fose da contorna. Aumentando a distancia, incluímos o tema na contorna, é dicir, relacionámolo con outros centros de interese de menor importancia. A distancia permite introducir elementos que permitan resaltar a perspectiva e a distancia.

Encadre: formato

Os formatos das fotografías poden ser tanto rectangulares como cadrados. O máis estendido é o rectángulo de 24x36 mm (formato de 35 mm). Acoutado por esta zona, a nós quédanos decidir onde e como cortala. Existe a posibilidade de utilizar este formato horizontal ou verticalmente, o que, como se pode apreciar nos exemplos, ten una gran influencia na composición. O formato horizontal (ou paira paisaxes) crea sensación de tranquilidade e espazo. A vertical (ou retrato) reflicte a forza.

Composición: “regra dos terzos”

A disposición dos elementos da figura, así como a localización do elemento principal no cadro, ten una gran influencia no equilibrio compositivo. Moitos fotógrafos sitúan a área de interese nun terzo do cadro, que pode verse nas tres fotos da dereita (montaña, nenos e cidade). A “regra dos terzos” permite equilibrar os elementos da imaxe. Esta regra é moi útil en moitas ocasións e é de gran axuda tomala como punto de partida, pero iso non quere dicir que nos teñamos que atar moi ben, porque foi concibida paira romper como todas as normas. Incluso situando o obxecto no centro pódense obter bos resultados (ver foto da flor).

Outra forma de ambientar ou equilibrar a imaxe (por exemplo nas paisaxes) é colocando ante o obxecto principal algo que a enmarque (algunha árbore, animal, roca ou similar). Na imaxe do monte Anboto, a segunda desde arriba, realizouse mediante un arbusto situado na parte dianteira dereita, concretamente no terzo inferior dereita.